Actief vocational

De opleiding voor zwakbegaafde en soms ook lichamelijk gehandicapte jongens en meisjes heeft verschillende afdelingen. Een naaiklas, breien met de machine, een kappersopleiding en de workshop waar op dit moment alleen Brian een serieus manusje van alles is.

De breiklas is verdeeld in twee groepen olv Madam Peres en Madam Salomé. Leerlingen met een grove motoriek, spasmen en verlammingen zijn soms best in staat om met de breimachine te werken. Een mooi voorbeeld is Benedict die erg spastisch is maar met een goed verstand. Ook zijn spraak lijdt er onder en is soms moeilijk te verstaan. Hij laat me vol trots een trui zien die hij voor thuis heeft gemaakt. De leerlingen moeten zelf wol meebrengen want daar heeft het centrum geen geld voor. De laatste jaren is in de twee leslokalen de groep “kijkers” behoorlijk toegenomen. Jongens of meisjes waar niet veel van te verwachten valt, zitten bij deze lessen en kijken toe. Ondertussen hebben ze de grootste pret met elkaar, echt een gezellige boel!

De naaiopleiding heeft zo’n acht leerlingen waarvan drie gevorderden. Zij zijn het die mij helpen om mijn ideetjes uit te voeren, soms net moeilijk genoeg. We begonnen met wat kussenovertrekjes, rechttoe rechtaan. Van restjes stof meegenomen uit Ghana maken we twee schorten en een serie pennenetuitjes.‘k Laat ze ook zien dat je van kleine stukjes stof (restjes) toch een mooi lapje kunt maken voor een tablethoesje of telefoon. Afgelopen week heb ik een extra naaidag ingelast en ze vonden het werken met de mooie Afrikaanse stofjes een feest.“Heb je nog stofjes over?” vraagt één van de meisjes. “Ja, wel wat stukjes denk ik” “Mogen wij als dit klaar is daar dan zelf wat meedoen?” Ha.. dat moeten we hebben! ‘k Zal uit mijn voorraadje, wat trouwens aardig is geslonken, wat uit zoeken. Volgend jaar maar weer een zak met restjes meenemen want deze meisjes zijn er volgend jaar ook nog en hebben er zichtbaar aardigheid in! Inmiddels zijn ook een aantal kleurige poncho’s klaar voor de verkoop hier. Er is hard gewerkt en ’t resultaat mag er zijn!

De kappersopleiding gerund door Rose heeft op dit moment vijf leerlingen in mei komen er nog wat bij. De dames in Kenia zijn altijd met hun haar bezig. Het invlechten van kunsthaar is een kunst op zich. Je ziet dan iemand die vorige week nog krullen had opeens met stijl haar rondlopen en ken je ze niet weer. De mooiste creaties worden gemaakt. Ben je volleerd kapster dan kun je een aardige boterham verdienen. Sinds de salon van start is gegaan een aantal jaren geleden,( met het restje geld dat ik toen over had,) hebben heel wat meisjes een baan(tje) als kapster. Naast het kappersvak doen ze ook mee met borduren, haken van poncho’s, computerles en mandjes vlechten. De boodschappenmandjes zijn een nationaal product en ijzersterk. Ieder gezin heeft meerdere mandjes. Een naaileerling vertelde jaren geleden dat ze mandjes kon vlechten en het de anderen wel wilde leren. Van een extra gift hebben we toen materialen aan kunnen schaffen en nu is het een onderdeel van de opleiding. (dit voor mijn nieuwe lezers)

Een klein aantal leerlingen komt van buiten het centrum, zij wonen in de buurt en zijn hier van 8 u tot 5 u ’s middags. De rest woont intern, de meisjes delen met z’n vieren een kamer. De jongens slapen op een grote zaal waar Edwin in een afgescheiden hokje slaapt. Voor mannelijke bezoekers/gasten is daar altijd wel een bed, zoals Dennis nu. Hij is hier voor zijn nieuwe prothese, volgende week zal het klaar zijn incl. een brace voor zijn rechterknie.

Met deze jongens en meisjes van de vocational trek ik het meeste op, hen iets aanleren, hen prikkelen hun creativiteit te ontplooien en mogelijkheden aandragen is erg leuk om te doen. De tijd is alleen beperkt en ‘k heb gisteren besloten om de tasjes, gemaakt van plasticzakken, volgend jaar af te werken. Nu kan ik het overzien en ’t geeft een stukje rust. Nog even genieten, al moet ik er niet aan denken dat ik over twee weken in de bus zit richting Nairobi.