In de schoolbanken...

Van de school kreeg ik de vraag of ik met de kerst wel weer een toneelspel zou willen verzorgen. Deze keer met kinderen van de school ipv House of Hope. Een nieuwe uitdaging en het lijkt mij leuk om te doen. Omdat we al een paar jaar de kerstgeschiedenis hebben gedaan, zouden ze nu graag een toneelspel over de 'Verloren zoon' willen. Dat wordt brainstormen over het script en hoe ik dit aan zal pakken.
Beneden klinkt het volkslied; “God bless our homeland Ghana” niet veel later slaan de drummers een marstempo aan en verdwijnen de kinderen al marcherend en heel serieus naar hun klasjes. Altijd een vermakelijk gezicht! Het totaal aantal kinderen ligt nu op zo'n 150. Het streven is om de klasjes niet groter te maken dan ongev. 24 kinderen. Voor Ghanese begrippen heel bijzonder, want klassen van 50 of meer zijn geen uitzondering. De grootste groep betaald gewoon schoolgeld, de kinderen van House of Hope hebben een Amerikaanse sponsor en voor een aantal kansarme kinderen uit het dorp is de school incl. de maaltijden gratis, 's morgens en in de pauze een beker pap en 's middags als lunch een warme maaltijd. De andere kinderen betalen daar een cedi voor (ongev. 17 cent). Het is een hele toer om alles financieel kloppend te krijgen maar voor zover ik het kan bekijken lukt het ze toch aardig. Petje af voor de stichting van Beth en Pearl, want er komt nogal wat voor kijken.

Het is nl. niet alleen de nieuwe school, maar ook voor alle kinderen die de afgelopen jaren House of Hope hebben verlaten om naar de kostschool te gaan, moet het onderwijs gefinancierd worden. Ook zij hebben een sponsor die helpt,maar na de basisschool kan het behoorlijk in de papieren lopen en het is de vraag of iedereen dat kan en wil. Ook dit jaar zijn er een aantal kinderen die voor het eerst naar de kostschool gaan. Ze wonen nu dan wel bij hun familie, maar alles wat nodig is zoals een matras, kussen, emmer, schooluniformen enz. plus een kist waarin je je spulletjes veilig kunt opbergen, moet door de stichting/sponsor worden aangeschaft. Samen met een familielid kwamen Vincent, Atsu en Etse, Bernard en Millicent, de spulletjes ophalen. De ukkies van toen die mij al zingend in een polonaise naar de “douche” brachten zijn nu hele kerels, altijd een feest ze even weer te zien. Bij allen bespeur ik een blije gespannen verwachting. Een nieuwe fase in hun leven, al is het vaak hard werken op zo'n kostschool en heerst er een strak regime, ze zien ernaar uit. Was er voor hen geen opvang geweest dan liepen ze nu ws als straatventers met water, fruit of frisdrank op hun hoofd in de stad of id.

Vorige week ben ik eens een kijkje gaan nemen in de klasjes. Het peuterklasje is het grootst en juf Mary heeft juf Doris als hulp want ze heeft haar handen vol aan de kids. In een hoek staat een plasemmertje voor wie hoge nood heeft! Wat in alle klassen opvalt zijn de beperkte middelen die de onderwijzers hebben en de totaal andere manier van lesgeven dan in Nederland. Als groep leren om bijv. het alfabet of cijfers opdreunen en weinig individuele benadering. Er is weinig les- en speelma teriaal. Een leraar probeert de breuken uit te leggen door een A-viertje te vouwen en meester Devan legt het vermenigvuldigen op een (voor ons) wel heel bijzondere manier uit. Vraag ik hier de kinderen om iets op te tellen, gebruiken ze nog vaak hun vingers ook al zitten ze in klas 4.
Iedere donderdag zijn groot en klein aanwezig bij de ochtendwijding met zang en dans in de eetzaal . Door Beth is een pastor van Global Evang. Church ingehuurd om een preekje te houden. Om zo'n grote groep met veel kleintjes wat stil te houden loopt lerares Margareth met haar rietje rond om de praters een tikje op het hoofd te geven. Amatepe is deze morgen uitverkoren om de lezing te doen en dat doet hij heel goed!

Dan loopt hier ook nog Senyo rond, hij is één van de kinderen van House of Hope die afgelopen jaar het voortgezet onderwijs heeft afgerond en doet nu hier een jaar 'social work' voor hij verder gaat studeren. Hij wil de verpleegkundige richting op, maar stelt nu als 'accountant' orde op zaken in de verwaarloosde administratie van het schoolhoofd. Ook hij weet mij te vinden met een broek waar de rits van stuk is. (Corrie speciale groetjes). Terwijl ik dit verhaaltje onder schooltijd schrijf, komt Tsutsu vragen om een veiligheidsspeld voor zijn blouse waar twee knopen van missen. “Breng hem na schooltijd” adviseer ik hem. Juliet komt om een schaar, Abraham is de klas uitgestuurd omdat hij zijn pen kwijt is, Jonathan komt om cellotape voor een boek en ma Faxstine komt vragen hoe het staat met de lakens. “The end of the week Faxstine!” Ze zal er niet om verlegen zitten, vorig jaar heb ik er nog zo'n vijftig gemaakt. Zo is er hier altijd aanloop, ook op woensdag mijn 'vrije dag', dan is het meestal; “Sorry, kom morgen maar weer!” Maar echt vrij… ? Nee dat ben je hier nooit!