Van alles en... nog wat...ROET!

Wanneer je door een organisatie wordt uitgezonden, dan ga je meestal met een speciaal doel. Ga je zoals ik op eigen houtje dan moet je zelf uitvinden hoe je je nuttig kunt maken. Hier kwam ik erachter dat er een naaimachine was. De drie oudste meisjes van toen wilden wel graag een nieuwe jurk en vanaf dat moment ben ik naailes gaan geven. Met de kerst liep het drietal trots rond in een 'zelfgemaakte' jurk. Mijn taak kreeg gestalte! Thuis had ik altijd alles voor de kinderen en mijzelf genaaid. Tot zoon Roel afstudeerde had hij nog nooit een gekochte broek gehad. Hij hield niet van spijkerbroeken en 'k naaide wijde zwarte broeken voor hem. Eenmaal klaar met z'n studie ben ik ermee gestopt en moest ie noodgedwongen naar de winkel. Al die ervaring kwam hier mooi van pas. Schooluniformen en kleding repareren, gekregen spulletjes vermaken, nieuwe ritsen in rugzakken enz. Om het jaar maakte ik voor de meisjes een nieuwe jurk voor de kerst. In het kader van afbouwen heb ik dit vorig jaar voor het laatst gedaan. Er blijft genoeg over, op mijn tafel ligt een berg vermaakgoed en een stel gedoneerde lappen voor lakens. De eerste vier rugzakken zijn gerepareerd. Nieuwe ritsen erin is een lastig karweitje maar 't lukt! Blij en met instructies hoe je met ritsen om moet gaan verlaten ze mijn kamer. Voor mijn nieuwe lezers wat extra foto's van de laatste jurken. Aan de ene kant mis ik het, aan de andere kant is het ook wel erg relaxt.

Op z'n zondags staan we klaar voor de kerk. Een momentje in de week waarin je je nette kleren kunt showen en iedereen maakt zich mooi met een ketting, armband of een tasje. Bij de kerk horen we dat er geen dienst is. Met mijn naaileerlingen Gifty en Forgive aan de hand lopen we terug. “We love you!”zegt Gifty “Aha…, because of the sweets and the gifts?” vraag ik. “No, no... “ klinkt het verontwaardigd “because you are our mum!” Van beiden is de moeder overleden, wat mooi dat ik die moederrol een poosje mag vervullen!Onderweg stelt iemand voor om zelf een 'dienst' te houden. In een mum van tijd is een klasje omgebouwd tot 'kerk'. De jongens leven zich bij de zang en dans uit op het drumstel. Eben en Faxstine zijn er ook bijgekomen en luisteren even later net als de kinderen geboeid naar mijn “preekje” over zaaien, groei en geduld. Na afloop krijg ik een complimentje van Faxstine en als het aan de kinderen ligt volgende week weer, maar of dat de bedoeling is? Zondag gewoon naar de Global en als de nood aan de man is, ben ik er. Nu eerst een pauze en de kinderen verdwijnen met de schepjes en vormen naar wat zand op het terrein. Hopelijk is een zaadje van hoop en wijsheid gepland. “Geen zak geld uit de hemel, maar wijsheid om er goed mee om te gaan.”

's Middags is het noodweer en chaos in de storm. Eben is bezig om Francisca's haar te scheren, ze schreeuwt moord en brand en bij de meisjesslaapzaal gaat Juliët helemaal over de rooie omdat haar horlogebandje stuk is. Dit soort extreme reacties komt vaker voor, kinderen met een rugzakje. 'k Probeer het horlogebandje nog te repareren wat helaas niet lukt. De kinderen van wie het haar niet geschoren hoeft te worden neem ik mee naar boven. Hé hé, een beetje rust hier. De bui is inmiddels overgewaaid en met een handjevol kinderen doen we het poepoegame oftewel 'spijkerpoepen'. Heb je als eerste drie keer de spijker in de fles gepoept dan heb je gewonnen. Uitgerekend Jonathan de kleinste is de winnaar. Na afloop zit ik nog wat met Eben te kletsen en rond etenstijd zoek ik mijn kamer maar eens op. Op de galerij een vreemde lucht. Bij het openen van mijn deur komt mij een rookwolk tegemoet. Het paneel met de vier schakelaars van de fans staat in de fik. ”Eben come fire! “ schreeuw ik naar beneden. Maar Eben laat zich niet zo snel gek maken, dus nog eens “Eben fire!”Als hij uiteindelijk komt en ziet wat er aan de hand is vliegt ie naar beneden voor de brandblusser. De fans hangen er stil bij. Guideon merkt lief op; “Hennie thank God the weather is not hot!“ de schat! Maar wat een toestand, roet en stank. Mijn klamboe en het gordijn om mijn 'huisje' heen zijn zwart en 'k sla gelijk aan het wassen. De grote meisjes nemen ook een arm vol wasgoed mee en die nacht slaap ik op Beth's kamer. De volgende morgen overzie ik de gevolgen pas goed. De vier fans zien zwart en alle stofnesten die eerder niet opvielen zijn nu opvallend zwart. Op alles zit een roet laagje. Wat een zootje, temeer omdat alle spullen bij gebrek aan kasten, uitgestald zijn op de stapelbedden. De hele dag ben ik aan het soppen, wassen en dweilen. Bij gebrek aan sopdoekjes gebruik ik maar een stel oude onderbroeken. Jacob komt de roetplek aan de muur afboenen en maakt er een waterballet van. Aan het eind ben ik net een roetveeg Piet, een douchebeurt met een emmer koud water is geen overbodige luxe, warme douches kennen ze hier niet. De rest van de dag even geen kinderen over de vloer. Wel komen Juliët en Francisca nog met een kapot schooluniform, een naadje in de blouse en een nieuwe rits in een rok, morgen moet het weer aan. Daarna is het echt even bijkomen van alle consternatie, het was meer dan genoeg voor vandaag!
Inmiddels zijn al mijn kleren in etappes gewassen. De elektricien is geweest, de fans en het wieltje van de naaimachine draaien weer als een tierelier en we zijn bekomen van de schrik. Nog een geluk dat er niets brandbaars in de buurt was. 't Had heel wat erger gekund!