Mooie meisjes met een “rugzakje”

Eens in de twee jaar mogen de meisjes een stofje uit zoeken en zelf aangeven welk modelletje ze willen. Voor deze kinderen altijd een hele happening, zomaar zelf mogen kiezen ipv genoegen moeten nemen met wat je toevalt. De andere helft heeft inmiddels iets mogen uit zoeken van wat ik meebracht en waren ook dik tevreden.
De drie kleine meisjes mogen dit jaar eerst en ze weten op de kalender (poster met modelletjes) heel snel aan te wijzen welke ze graag willen. Deze kalender is vorig jaar al goed bestudeerd en volgens mij wisten ze toen al wat het zou worden, iets totaal anders dan vorige jaren, een uitdaging! Het resultaat is te zien bij de foto’s.
Francisca
Zij is 8 jaar en al weer vijf jaar hier. Haar moeder had met het meisje een zwervend bestaan op straat in Accra. De organisatie van Pearl en Beth boden haar aan om voor Francisca te zorgen en dan kon zij een kappersopleiding gaan volgen. Zij heeft dat met beide handen aangegrepen,is nu kapster en kan in haar eigen onderhoud voorzien, terwijl Francisca hier naar school kan, waar ze het erg goed doet. Ze is een meisje met uitersten, soms heel lief en aanhankelijk en bereid om alles voor je te doen. Vaak ook fel en een beetje stiekem, wat er weer voor zorgt dat ze dan met de andere kinderen in de clinch ligt want die laten hun kaas niet van het brood eten.
Christy
is ook zo’n meisje, met dezelfde problemen als Francisca en met ongeveer dezelfde achtergrond. Terwijl haar moeder Juliët met het jongste kind Peace ook op straat woonde in Accra, werden Christy met haar oudere zusje Akwepa en broertje Amatepe opgevangen door oma. Moeder Juliët wilde niet gescheiden worden van haar jongste en ze kreeg met alle vier kinderen onderdak in House of Hope. Ze lag regelmatig overhoop met de toenmalige kokkin Lucie en op een gegeven moment werd het Lucie teveel en vertrok. Juliët is toen kokkin geworden. Je zou zeggen, meid een mooie kans om iets van je leven te maken, maar door wisselende relaties werd haar verblijf onhoudbaar en is ze met Peace naar Togo vertrokken, de andere kinderen achterlatend. Als Christy iets niet aanstaat en dat doet het regelmatig is ze nukkig, dwars en kan dan verschrikkelijk zwart kijken. Maar ook zij heeft haar leuke en lieve kanten en is vaak degene die mij het eten komt brengen, een “Thank you Christy” doet haar glunderen.
Comfort
In tegenstelling tot Francisca en Christy is zij erg rustig, een beetje verlegen en gaat zo haar eigen gangetje, maar pakken ze haar iets af dan staat ze haar mannetje, gelukkig maar! Hier leer je wel voor jezelf opkomen want een ander doet het niet.
Comfort is zo’n jaar of drie geleden gekomen, samen met broer Elia ( nu boardingschool), zus Victoria en broertje Guideon. Hun moeder overleed en vader zit in het criminele circuit. Het eerste jaar mocht ik van hen ook geen foto’s plaatsen. Het was beter dat hij niet wist waar de kinderen zaten.

Zo hebben alle kinderen hier een ”rugzakje” , ze plassen nog regelmatig in bed en met dezelfde regelmaat verdwijnen er kleine dingetjes uit mijn kamer, maar wat kunnen ze genieten als we zingen
“I LOVE YOU,
YOU LOVE ME,
WE ARE A HAPPY FAMILY,
WITH A BIG GREAT HUG
AND KISSES FROM ME TO YOU,
SO YOU KNOW
I LOVE YOU TRUE!”
Bij de Hug en the Kissis joelen ze van plezier en is hun dag (en de mijne) helemaal goed!

Beth is terug naar Amerika en rara… de kinderen zijn een stuk rustiger, wel zo fijn! Zo kan ik het nog jaren volhouden!
Hartelijke groetjes en dank voor al jullie reacties en mailtjes, ook dat kan mijn dag helemaal goed maken, erg fijn! Warme groet Hennie