Naaiwerk voor pubers...

Beste mensen,
geen verhaal vanuit House of Hope maar vanuit Accra. De reden? Dat komt eind deze week aan het bod.
Nu eerst de pubers!
Na de kleine meisjes zijn nu drie groten aan de beurt voor een nieuw Christmas-dress. Niet eenvoudig want ze zijn in de groei en volgend jaar moet het, als het even kan, ook nog passen. Daar komt nog bij dat ze veel kritischer zijn dan de kleintjes en dat vraagt van mij weer geduld en de hoognodige tact!
Forgive
heb ik als eerste uitgekozen omdat het een heel lieve meid is en erg kwetsbaar. Zij is twaalf en kwam zo’n drie jaar geleden hier samen met twee broertjes, Emmanuel en Abraham. (Foto komt nog!) Hun moeder overleed na de geboorte van nog een jochie Ezekiël. Dit ventje zou, naar horen zeggen worden geadopteerd. Vader is alcoholist en de kinderen werden door hun kerk in Accra opgevangen en hierheen gebracht. Drie bange vogeltjes! Inmiddels kunnen ze alle drie wel van zich af bijten, maar als er iets bij Forgive niet lekker gaat dan is de ontreddering nog van haar gezichtje af te lezen. Ongemerkt probeer ik haar wat extra aandacht te geven door samen een spelletje te doen of zoals nu door haar als eerste uit te kiezen voor de jurk, ze glundert! Heel graag zou ze net zo’n jurk willen als Comfort. Nu de jurk klaar is, komt ze iedere dag even kijken, alsof ze het bijna niet kan geloven dat die mooie jurk voor haar is.
Victoria
is dertien en ook zij kwam hier een aantal jaren geleden vanuit Accra met twee broertjes en zusje Comfort (zie; Mooie meisjes met een “rugzakje”) Zij gaat haar eigen gangetje hier en weet wat ze wil. Onlangs kwam ze met een warm jasje aanzetten “Hennie kun je er een nieuwe rits in zetten, dan kan Comfort het krijgen, hij is mij te klein”. Lief toch? Zij wist ook exact aan te geven hoe haar jurk moest worden, dit hier, dat daar en een strik vanachter en niet te strak! Met het passen halverwege, leek het naar haar zin, toen de jurk klaar was, vond ze hem toch te wijd… tja ze weten je wel bezig te houden, maar uiteindelijk was je toch erg in haar nopjes!
Gifty
op één na de oudste is vijftien en zit nog steeds in groep zes. Nu gaat het goed met haar op school in tegenstelling tot een aantal jaren geleden. Toen gaf ik haar iedere avond “bijles”, ze was totaal niet gemotiveerd.
Als tweeling was ze te vondeling gelegd. Zij overleefde het, haar zusje niet. Nu een echte puber met ups en downs. Soms erg gezellig, soms nukkig! Zij had ook snel haar keus gemaakt, net zo één als Christy! Op een middag komt ze uit school kijken naar haar jurk die pasklaar is, pakt hem op, kijkt van de jurk naar het voorbeeld en legt hem boos weer op tafel en verdwijnt zonder een woord. Verbouwereerd kijken Comfort en ik elkaar aan “She doesn’t like!” “She does!” zegt Comfort, maar wat er aan de hand is, is een vraagteken. Later op de avond staat Gifty weer in m’n “kamer”. “What is wrong?”. Het hoge woord komt eruit; de tailleband! “Het heeft niet hetzelfde patroontje op de buik als op de kalender.” Die avond zitten een aantal kleintjes rustig en gezellig te spelen en een uurtje later heeft ook Gifty een halve cirkel op haar buik.
Doris en Monica (dochters van Paulina)
Is hier personeel met kinderen zoals Paulina nu, dan is het een goede gewoonte om hun kroost net zo te behandelen als de kinderen hier. Ze zijn dan ook enorm verrast als ik bereid ben om ook voor hen iets te maken. Eenvoudig is het niet, ‘k heb geen patronen hier, alleen een foto op de kalender, een centimeter en een krijtje. Daar komt bij dat Monica enigszins een buikje heeft, plus een holle rug en een dikke bips, maar het lukt en hun dankbaarheid maakt het de moeite dubbel en dwars waard! Een derde dochter zit in Accra maar komt met de kerstvakantie hierheen. Ze durven het haast niet te vragen, maar zou ik ook voor haar…..?