Problemen in House of Hope

Problemen zijn er om op te lossen, maar ja het ene kun je oplossen, het andere niet. Heel toevallig werd ik vorige week via een dagboekje er steeds bij bepaald dat een houding van dankbaarheid dan juist ten goede werkt. Niet dat de problemen dan opgelost zijn of worden, maar de zwaarte gaat er van af en je ziet alles weer in een beter perspectief!

Deze week kwam ik er tweemaal achter dat één van de kleintjes iets jatte. Eerst een tube jodiumzalf, samen brengen we de tube terug naar mother Fayxstine, die gelukkig rustig reageert. Uit de bibliotheek hier had ik wat kinderboekjes gehaald om voor te lezen. Twee boekjes vind ik terug in de schooltas. Hoe los je zoiets nou op? ‘k Maak me er maar niet te druk om. Het gebeurt ieder jaar! Wel jammer!

Een ander groter probleem is het verblijf van de negentien kinderen hier. Social Welfare is van mening dat ze hier niet thuis horen en nu wordt het via de rechter “uitgevochten”. Hij moet ahw de kinderen een soort ‘verblijfsvergunning’ verschaffen zodat ze in House of Hope kunnen blijven. Mother Fayxstine heeft er een zwaar hoofd in, met negen kinderen gaat ze vrijdag op weg naar de rechtbank, tevergeefs. Ze moet maar een telefoontje afwachten. ‘k Houd jullie op de hoogte.

Zelf heb ik ook een probleempje. In het snoer van de laptop oplader zat een breukje. ‘k Heb het kunnen oplossen door het snoer in de juiste positie met tape tegen de muur te plakken. Dat ging goed tot de oplader het begaf. Samen met Eben(haezer) tevergeefs heel Hohoe afgestruind. Uiteindelijk Rebecca in Accra gebeld. Samen kregen we van Henk V. ooit hetzelfde laptopje, misschien kan ik haar oplader lenen? Helaas zij heeft hem niet meer, maar weet wel een adresje. Zodoende ben ik op maandagmorgen al bijtijds op pad richting Accra. Een hele zit want Rebecca woont in het westen van Accra waar ze een crèche runt het “Becca Nest”. Hizkia haar zoontje van anderhalf jaar kijkt eerst wat schichtig maar draait snel bij, ’n mooi ventje!

De volgende morgen ben ik eerst toeschouwer bij de crèche. Ze hebben een “fruit en groente dag”. Alle kinderen brengen iets mee. Een leuk kleurrijk gebeuren waar ik een uurtje van zit te genieten. Daarna op pad! ’s Middags half vijf zijn we terug met…? Jawel een nieuwe oplader, nou ja nieuw? Hij is tweedehands maar betaalde de prijs van een nieuwe. Doordat het uiteindelijk op de valreep toch lukte vergat ik te onderhandelen. De man zijn week is ongetwijfeld goed haha… Al zijn de cijfertjes van de Output niet helemaal gelijk nl. 12V – 3V en deze heeft 12V – 3,33V, het stekkertje past én hij werkt! ‘k Ben enorm blij en Rebecca erg dankbaar voor alle moeite. Smikkelend aan een ijsje aanvaarden we de terugtocht en hiep hoi ’s avonds kan ik het puberverhaal plaatsen. Nu ik toch ‘even’ weg ben, plak ik er op de terugweg nog een nachtje hotel bij aan zodat ik ongestoord wat kan werken aan het Kruitvat fotoboek.

Met een zak lollies ben ik om 1 uur op het trotro station in Kpong. Ruim 2 uur later is de trotro vol en vertrekken we. Nog eens drie uur erbij en het is donker als ik aankom in Kledjo. ‘k Bel Eben of hij een paar jongens met een zaklamp wil sturen, want halverwege zijn er geen lantarens meer. Drie gedaantes doemen op uit de duisternis Peter, Paul en Bernard, de laatste neemt mijn rugzak over en dan is opeens ook Eben van de partij “Is het gelukt met de oplader?” is het eerste wat hij vraagt en ‘k breng verslag uit. Eenmaal binnen de poort wordt ik bestormd en ontvangen met “Hennie Hennie come back to House of Hope” een variant op het Jona liedje. Als ze ‘Yes’ verwachten, roep ik ’No’, draai me om en hol weg, het hele spul gillend achter mij aan, prachtig! Groot en klein incl. Fayxstine en Paulina komen me een hug geven. Het lijkt wel of ik een jaar weg ben geweest ipv drie nachtjes.
Iedereen wil iets vertellen en de drie kleine jongens claimen alvast de vrijdagavond. Na het stickers plakken van de meisjes is het hun beurt. ”Afgesproken!” Dan iedereen een lolly en ik mag kiezen ‘banku or a riceball’. Even later zit ik lekker te smullen van de banku, ‘k ben weer heerlijk thuis waar de schommels helaas nog steeds niet compleet zijn.