Grote verschillen....

Hobbelend en slippend rijden we door het natuurpark de Masai Mara. Vanwege de vele regens die ook hier vielen zijn de paden moeilijk begaanbaar. David onze chauffeur is een kanjer! Met James de organisator naast hem zoeken ze samen het beste spoor zodat we niet in de modder vast komen te zitten. Op die momenten speuren twee paar ogen de omgeving af naar de Big Five. Is de weg beter begaanbaar speuren de heren net zo hard mee. Het park is ongeveer zo groot als heel Nederland. Mensen wonen hier niet, dit is het rijk van de dieren. Impala's, gazellen, buffels, leeuwen die hun prooi van 's nachts liggen te verteren. Jammer dat hier en daar alleen een verdwaalde olifant in de verte zichtbaar is. Dan een wegblokkade, het lijkt Nederland wel. Een grote groep giraffen staan (uit protest?) midden op de weg en zijn niet van plan aan de kant te gaan. Prachtig, het is genieten van acht tot vijf.

Woensdagochtend 7 uur stonden James en David ons al op te wachten voor de lange rit naar het park. Ipv de avondgamedrive verkennen we, na al dat zitten, lopend het armoedige Masai dorpje naast onze campingsite. Leuk om daar wat mensen en kinderen te ontmoeten en een praatje te maken. We hebben een prima tenthuisje met douche en toilet en vallen al vroeg als een blok in slaap. Geen wonder na een nachtvlucht en een lange autorit. Voor Karin helemaal, zij had de laatste nacht thuis nog lekkage en is de hele nacht bezig geweest. Gelukkig was alles vlak voor vertrek geregeld en gerepareerd. Poezen moesten nog naar de opvang gebracht worden en nog snel een reservesleutel bij haar hulp ophalen zodat broer Roel nog een keertje kan gaan kijken of alles nog droog is. Op Schiphol kreeg ik het hele horrorverhaal te horen. Het had maar weinig gescheeld of ik had alleen moeten gaan.

Gelukkig was bij het zien van dit prachtig stukje aarde met z'n inwoners en de af en toe spannende autorit alle ellende snel vergeten en kon ze volop genieten.

Gistermiddag een warm welkom op het centrum, Happy New Year, hug hug… met veel vrolijkheid en dat bij iedereen die we tegen kwamen. Heerlijk! Het wordt wel heel bijzonder gevonden en gewaardeerd dat Karin mee is. Volgende week komen de kinderen binnen druppelen en dat is wel fijn, rustig aan settelen. Dolphin en Faith hebben geen thuis zij blijven met de vakanties hier, Fiona en Joy zijn al terug gebracht. Dina is nog steeds hier, haar been wilde niet genezen en is uiteindelijk geamputeerd. Binnenkort zal de workshop een prothese maken en moet ze opnieuw leren lopen. Veel aanspraak heeft ze niet en ze is blij dat de andere leerlingen volgende week terugkomen.

Mijn werkzaamheden pak ik pas een week later op. Alle gelegenheid dus om Karin zowel in als buiten het centrum wegwijs te maken. Zo ontzettend leuk dat alle mensen waarover geschreven werd in mijn verslagen nu voor haar een gezicht krijgen!

Vijftien jaar geleden ging ik begin april na drie maanden droogte met regen weg, nu 15 jaar later worden we wakker zonder stroom en mét regen. Heel onnatuurlijk voor deze tijd van het jaar, de gevolgen van El Nino. Nederland is dus niet het enige land met wateroverlast, het grote verschil is, dat hier alles modder is en mensen met laarzen aan op pad gaan. Ook lijdt hun humeur er niet onder, zonder regen geen eten. Regen is een zegen en het ongemak neemt men zonder klagen op de koop toe. Het leven nemen zoals het komt, een levenskunst waar ik best van kan leren!

Lieve mensen, volgende week meer. Is de kou uit de lucht in Nederland? Hier nog geen zonnetje, wel droog nu en 24 graden. Goed te doen! Voor nu hartelijke groet Hennie en Karin.