Hectiek en... teleurstelling

Vorige week dinsdag, kwam Ludovena met de mededeling dat op zaterdag een ouderdag gehouden zou worden. Het begin van een hectische week. Om de ouders te laten zien waar de leerlingen mee bezig zijn, werden alle werkjes voorzien van hun naam en in versneld tempo werden een aantal schoudertassen afgemaakt. Van een vriendin die veel patchwork deed en dit niet meer kan, kreeg ik een voorraad prachtige lapjes mee. 'k Kan het niet nalaten om daar ook nog een paar tasjes van te maken en eerlijk gezegd; het werden juweeltjes! Jafeth die een handje helpt om ze af te werken, is helemaal lyrisch over eentje en zeurt de hele dag of hij hem mag hebben.

Lange vermoeiende dagen achter de naaimachine met de linkerhand en de rechter nog in de mitella. Komende week maar eens even wat rustiger aan.

Zaterdagmorgen is het een en al bedrijvigheid, een tent worden geplaatst, stoelen klaar gezet, en terwijl het in de keuken een en al hectiek is, oefenen de meisjes een dans en toneelspel. Dan tafels naar buiten en een lijntje spannen voor het showen van de werkstukjes.

Voor corona werd voor het eerst een ouderdag gehouden, met een magere opkomst. Ook nu kregen alle ouders een uitnodiging van de inmiddels opgerichte oudervereniging. Gelukkig waren er wel wat ouders van de jongelui waar ik mee werk, maar het aantal was ronduit teleurstellend. De ouders van de kleintjes met een meervoudige beperking lieten het massaal afweten. Deze opvang staat eigenlijk nog in de kinderschoenen en waarschijnlijk moet de bewustwording, dat onderling contact heel waardevol kan zijn, nog groeien hier.

Toch was alle inspanning de moeite waard.

De aanwezige ouders waren betrokken, geïnteresseerd en kwamen ook nog eens met een vracht aan gedoneerde spulletjes. De nodige speeches ontbraken niet en als enige muzungu (blanke) werd ook ik geacht een woordje te doen. 'k Benadruk vooral hoe de bedeesde en verlegen nieuwkomers, in een jaar veranderen in jongelui met veel meer zelfvertrouwen.

Het mooiste van de dag was dat de leerlingen in de picture stonden en daar volop van genoten. De ouders die er niet waren hebben echt wat gemist. Er werden grapjes gemaakt, volop gedanst, gezongen en ook de polonaise ontbrak niet. Tot slot een heerlijke maaltijd met taart als toetje! Benedict die door zijn spasmen moeilijk uit z'n woorden komt, is heel duidelijk “It was a nice day!”

Tja… en tussen alle werkzaamheden door waren op kantoor wat pittige gesprekken met Emily een oud-leerling. Geboren met twee onvolgroeide benen kwam ze als kind op het centrum waar ze protheses kreeg aangemeten. In de periode dat ik op St. Martin computerles gaf, was ze een van de ijverigste leerlingen. Daarna kon ze op kosten van de Stichting Bondo Kids een administratieve opleiding doen. Helaas werd ze, voordat de opleiding was afgerond, zwanger en kreeg ze 7 jaar geleden een zoontje Antonio met dezelfde afwijking, twee onvolgroeide beentjes. Vorig jaar had het jochie een operatie nodig maar de verzekering was niet betaald. We hebben haar toen kunnen helpen aan het nodige bedrag en zodoende kon hij geopereerd worden. Emily wil Antonio graag naar St. Martin hebben, de school voor kinderen met een handicap, maar Pamela van de administratie is van mening dat hij eerst mobiel moet zijn. Hiervoor is weer een operatie nodig en daarna twee protheses. Opnieuw komt de verzekering ter sprake en… opnieuw is er geen geld, maar wat erger is, vorig jaar heeft ze slechts voor drie maanden betaald en de rest, wat bedoeld was voor een heel jaar, is nooit bij de verzekering terecht gekomen. Ze wringt zich in allerlei bochten, eerst zou ze het betaald hebben aan iemand die voor de verzekering werkt, als blijkt dat dat niet klopt, zou ze het bij Edwin op haar M-pesa account hebben gestort, wat ook niet klopt. Op de vraag wat ze met het geld heeft gedaan, krijgen we heel teleurstellend geen antwoord en kijkt ze weg. De grootste teleurstelling is, dat ze niet eerlijk is. Hoe nu verder? Pamela vindt bovendien dat ze over de toekomst na moet denken en zelf meer moet ondernemen. Ze zou hier hairdressing en mandjes kunnen leren maken, zodat ze in haar eigen onderhoud kan voorzien. Vooralsnog lijkt haar dit niet aantrekkelijk. Deze week hopen we op meer duidelijkheid van zowel de orthopeed die de operatie zal doen, als van Emily.

Op mijn zondagse wandeling werd ik aangehouden door een piki piki driver. “Hi Hennie Berends” Het is Victor, veertien jaar geleden leerling op St. Martin. Heel leuk en bijzonder dat hij ook mijn achternaam onthouden heeft. Dat zijn dan mét de vrolijke ouderdag weer de leuke dingen!!!