Dina, kapster, mandjesmaakster én mantelzorger!

Vanmorgen met de meisjes Karin zingend een goede reis toegewenst. Haar 6 weken zitten er helaas op, maar volgens mij heeft ze een mooie tijd gehad. Wanneer dit verslagje gelanceerd wordt staat ze ws net weer met beide benen op Schiphol. Bij de UNO wordt haar lach nog steeds gemist.

Eindelijk is het dan zover, de prothese voor Dina is klaar. Nou ja… klaar? De riem om haar middel die de prothese op de plaats moet houden is te lang. Ingekort is hij nog steeds te lang. Het duurt en het duurt, mooie gelegenheid voor een babbeltje. Ze is hier nu drie en een half jaar en er is alles aan gedaan om haar been te 'redden' met plastische chirurgie en behandelingen maar in juni is dan toch het besluit genomen om het onderbeen te amputeren. Een heftige ingreep maar het vooruitzicht aan een leven buiten het centrum zonder krukken, lokt haar enorm. Dina's ouders zijn omgekomen bij een ongeval toen ze acht jaar was en aangezien de man waarmee ze ooit trouwde alcoholist is, kan en wil ze daar niet naar terug. Ze zal nu naar een neef.

In de tijd dat ze hier noodgedwongen was, heeft ze het kappersvak en het vlechten van mandjes geleerd. Blij met deze vaardigheden, ziet ze het helemaal voor zich om een 'business' te starten. Dankzij alle mooie giften is er best wat mogelijk en 'k heb dan ook toegezegd te helpen met een begin kapitaaltje, hét grote struikelblok voor veel starters. In overleg met Ludovena zullen we na de Pasen, wanneer de anderen met vakantie naar huis gaan, materialen voor de mandjes gaan kopen. Ze heeft dan een aantal weken om een voorraadje te maken. In mei zal ze dan met al haar spulletjes verhuizen naar de neef. Op deze manier is ze niet afhankelijk en kan ze direct met haar handeltje beginnen. Samen met de hairdressing heeft het alle kans van slagen. 't Is haar van harte gegund en dit gaat vast en zeker lukken. Nu maar hopen dat de neef een goed mens is.

Iedere dag breng ik mijn groente en fruitafval naar de varkens aan de buitenkant van het centrum, daar is een moestuintje waar oa groente en tomaten worden verbouwd. Een smal glibberig paadje en daar ga ik vrijdagmorgen met een smak languit. De pijn is bijna niet te harden. Linea recta door naar de dokterspost hier op het terrein. Dit is nu net waarom Kenia de laatste jaren de voorkeur had boven Ghana, hier is alles bij de hand. Een 'dislocated' arm, (arm uit de kom). De x-ray is duidelijk en 'k moet aan de arm van Salomé naar de fysio voor verdere hulp. Tot overmaat van ramp reageren mijn darmen onmiddellijk en 'k moet om de haverklap naar het toilet, wat één grote ellende is. Zo'n 55 jr geleden is het me ook eens overkomen en werd ik in het ziekenhuis onderzeil gebracht. Hier doen ze niet aan die 'flauwekul'. Als Amos mijn hand pakt weet ik wat er gaat gebeuren en sluit mijn ogen en denk alleen maar 'ontspannen Hennie'. Dan hoor/voel ik een krak en weet dat het goed zit en 'k kijk tegen Amos z'n blote voet aan die nog in mijn oksel ligt. Wat een opluchting de pijn is weg.Twee weken een mitella en als het goed is, zijn de banden voor de Pasen hersteld. Mijn ribben zijn nog wel gevoelig, gekneusd met de val of door Amos z'n voet? Gaan liggen is geen pretje en voorlopig maar even geen siësta. Beter om 's nachts met wat paracetamol te slapen, wat wonderwel aardig lukt! Zuchten is pijnlijk, maar dat is niet nodig haha... Van alle kanten is er hulp. 'k Vraag de eerste dagen Dina of ze mij 's avonds en 's morgens wil helpen met douchen, aan- en uitkleden, maar na twee dagen lukt het al zelf. De keuken krijgt van Ludovena de opdracht om iedere dag voor mijn lunch te zorgen, mijn vloer wordt gedweild en Dina neemt het wasgoed mee. Wat een luxe! Mantelzorgers bij de fleet en alsof ik ziek ben krijg ik van alles toegestopt, bananen, mango's en een komkommersalade. Heel lief allemaal!

Omdat het gevaar op de loer ligt, dat ik straks mijn rondje niet meer durf te lopen, heb ik zaterdag gelijk weer een wandelingetje gemaakt. Over de asfaltweg naar het standbeeld van Leo Bartels, een Nederlandse priester die hier in de omgeving veel goed heeft gedaan. Zondag trek ik de stoute schoenen aan voor een blokje om, onverhard. Uiteraard voorzichtig maar 'k heb het nodig om weer wat zelfvertrouwen te krijgen. Op een bepaald punt maak ik toch rechtsomkeert, normaal zou ik het er op gewaagd hebben, maar 'k heb geen zin in nog een valpartij. Verder was het, na alle commotie van vrijdag, een heerlijk relaxed weekeindje. Vandaag op de handwerkdag heb ik mijn taak overgedragen aan Beatrice, wel ben ik op de achtergrond aanwezig met mijn eigen werkje. 'How to beat the corner' is voor bijna iedereen lastig en dan is het handig als ik erbij kan helpen. We blijven lekker bezig zo, het liefs wil iedereen 2 dagen dit werk maar daar heb ik een stokje voor gestoken. Op donderdag is mandjes of kleedjes maken ook leuk! Voor nu een warme groet, Hennie.