De week draait door!
Door: Hennie
Blijf op de hoogte en volg Hennie
15 November 2018 | Ghana, Hohoe
Op maandag lopen drie stoere boys met een emmer vol waterballonnen op hun hoofd. Anderen slepen met een bank of stoeltjes. Het feest was op zondag gepland maar vanwege de regen kon het niet doorgaan. Nu gaat het echt gebeuren! De groten missen dit spektakel, zij gaan naar het voort- gezet onderwijs en zijn pas half vijf uur terug. De pret is er niet minder om, waterballonnen is hét favoriete spel! Welke groep steekt de meeste ballonnen lek met een veiligheidsspeld? Lukt het, dan krijg je een punt maar… heb je ook een koude douche te pakken! Altijd ontzettend vermakelijk!
Maandag en vrijdag naar de markt! De dagen er tussenin doe ik het meeste naaiwerk.In het verleden liep ik de vijf kilometer naar Hohoe, een heerlijke wandeling. Nu neem ik de taxi. De weg die vorig jaar al slecht was, is nu verschrikkelijk.Niet alleen erg stoffig maar voor lopers ook levensgevaarlijk . Om de gaten te mijden zoeken de auto's de uiterste kantjes op.
In Hohoe zelf is de weg goed en de motortaxi dropt mij bij het naaiwinkeltje. Een dikke auto blokkeert mijn weg, uit het raampje roept iemand “Hennie!” “Wow Patrice how are you?” Patrice is bankemployé en in 'goede doen'. In de beginperiode kwam hij in het weekend vaak naar House of Hope. Later kwam zijn vrouw ook in Hohoe wonen en daarna zagen we hem niet meer. Een hartelijk weerzien! 'k Koop wat ritsen ed en 'k mag weer instappen, bij de Barclay Bank zet hij mij af. “Thanks a lot Patrice!” Vandaar lopend terug naar het centrum.Regelmatig hoor ik; “You are back?”Een vrouw komt achter me aan rennen “Someone is calling you!” nog een oude bekende Joe! Een passerende fietser roept “Hi mama of House of Hope!” Het 'uitje' naar Hohoe is altijd goed voor verrassingen. In Kledjo kwam ik 's morgens vroeg al Pius en Godsway tegen, twee jongens die een aantal jaren geleden terug zijn geplaatst bij familie. Een warm weerzien, ze glimmen van oor tot oor, twintig en eenentwintig zijn ze nu, hele kerels. Wat heerlijk om ze te zien en een praatje te maken!
Midden in Hohoe staat een bus van MMT met een plakkaat; 25 cedi naar Accra. 'n Koopje want met de trotro is het meer dan dertig. Voor Henk (mijn ex-schoonzoon) neem ik toch maar even een foto. Nostalgie! Hij werkte een aantal jaren voor deze busmaatschappij in Accra. Tien jaar geleden kwam hij hoogstpersoonlijk met een bus héél House of Hope ophalen om Pasen te vieren in de kerk van Liesbeth. Eén groot feest voor de 19 kinderen, ze hadden nog nooit in een bus gezeten. Moe van het zingen kwamen we in Accra aan. Pius en Godsway waren toen 10 en 11 jaar en zongen de longen uit hun lijf. 'k Maak een praatje met de chauffeur en vertel hem dat de foto voor een vriend in Nederland is die bij MMT werkte. Enthousiast roept hij uit “Yes Henk, he was our manager, I know him!” Dan moet ook hij met z'n twee collega's uiteraard op de foto.
De vrouw van de stoffenkraam ziet me komen en steekt twee armen de lucht in “You are welcome!” De zes meisjes, die dit jaar aan de beurt zijn voor een nieuwe jurk hebben een stofje uitgezocht. De drie groten van de markt, de drie kleinen van wat ik meebracht. Nu, na al het verstelwerk, het leuke werk! Francisca is het eerst aan de beurt. Ze zit beter in haar vel dan vorig jaar. Met de moeder van toen liep het niet, veel geruzie met Christy en veel bedplassen, gelukkig gaat dit nu ook een stuk beter. Zes jaar geleden kwam ze hier samen met Jonathan. De beide moeders leefden in Accra op straat en werden door de stichting opgevangen, zij kregen een opleiding hairdressing. Mooi natuurlijk maar Francisca kreeg tot die tijd nog steeds borstvoeding en dat stopte abrupt. Toen ze kwam deed ze niets anders dan aan haar tepeltje plukken en probeerde ze met haar mondje daarbij te komen. Heel schrijnend om te zien.
Op school blinkt ze uit, wat dat betreft zou ze nog ver kunnen komen Emotioneel is het een beschadigd meisje en hoop en bid je dat ze wat meer evenwicht krijgt. Regelmatig komt ze om een knuffel vragen en die kan ze krijgen, 'k neem zo voor bepaalde kinderen wat extra tijd. Al draait de naaimachine op volle toeren, op zo'n moment is dat van minder belang, 'children first!'
Op woensdag heb ik een 'vrije' dag, even geen kinderen te spelen, wél het naaiwerk. En dan is het zo maar weer zondag. Tijd voor de kerk, waterijsjes na de lunch en een ander waterfestijn. Water dragen op je hoofd en wie het eerst de fles vol heeft is winnaar. Joelend moedigen ze elkaar aan! 'n Prachtig slot van alweer een mooie week in House of Hope!
Maandag en vrijdag naar de markt! De dagen er tussenin doe ik het meeste naaiwerk.In het verleden liep ik de vijf kilometer naar Hohoe, een heerlijke wandeling. Nu neem ik de taxi. De weg die vorig jaar al slecht was, is nu verschrikkelijk.Niet alleen erg stoffig maar voor lopers ook levensgevaarlijk . Om de gaten te mijden zoeken de auto's de uiterste kantjes op.
In Hohoe zelf is de weg goed en de motortaxi dropt mij bij het naaiwinkeltje. Een dikke auto blokkeert mijn weg, uit het raampje roept iemand “Hennie!” “Wow Patrice how are you?” Patrice is bankemployé en in 'goede doen'. In de beginperiode kwam hij in het weekend vaak naar House of Hope. Later kwam zijn vrouw ook in Hohoe wonen en daarna zagen we hem niet meer. Een hartelijk weerzien! 'k Koop wat ritsen ed en 'k mag weer instappen, bij de Barclay Bank zet hij mij af. “Thanks a lot Patrice!” Vandaar lopend terug naar het centrum.Regelmatig hoor ik; “You are back?”Een vrouw komt achter me aan rennen “Someone is calling you!” nog een oude bekende Joe! Een passerende fietser roept “Hi mama of House of Hope!” Het 'uitje' naar Hohoe is altijd goed voor verrassingen. In Kledjo kwam ik 's morgens vroeg al Pius en Godsway tegen, twee jongens die een aantal jaren geleden terug zijn geplaatst bij familie. Een warm weerzien, ze glimmen van oor tot oor, twintig en eenentwintig zijn ze nu, hele kerels. Wat heerlijk om ze te zien en een praatje te maken!
Midden in Hohoe staat een bus van MMT met een plakkaat; 25 cedi naar Accra. 'n Koopje want met de trotro is het meer dan dertig. Voor Henk (mijn ex-schoonzoon) neem ik toch maar even een foto. Nostalgie! Hij werkte een aantal jaren voor deze busmaatschappij in Accra. Tien jaar geleden kwam hij hoogstpersoonlijk met een bus héél House of Hope ophalen om Pasen te vieren in de kerk van Liesbeth. Eén groot feest voor de 19 kinderen, ze hadden nog nooit in een bus gezeten. Moe van het zingen kwamen we in Accra aan. Pius en Godsway waren toen 10 en 11 jaar en zongen de longen uit hun lijf. 'k Maak een praatje met de chauffeur en vertel hem dat de foto voor een vriend in Nederland is die bij MMT werkte. Enthousiast roept hij uit “Yes Henk, he was our manager, I know him!” Dan moet ook hij met z'n twee collega's uiteraard op de foto.
De vrouw van de stoffenkraam ziet me komen en steekt twee armen de lucht in “You are welcome!” De zes meisjes, die dit jaar aan de beurt zijn voor een nieuwe jurk hebben een stofje uitgezocht. De drie groten van de markt, de drie kleinen van wat ik meebracht. Nu, na al het verstelwerk, het leuke werk! Francisca is het eerst aan de beurt. Ze zit beter in haar vel dan vorig jaar. Met de moeder van toen liep het niet, veel geruzie met Christy en veel bedplassen, gelukkig gaat dit nu ook een stuk beter. Zes jaar geleden kwam ze hier samen met Jonathan. De beide moeders leefden in Accra op straat en werden door de stichting opgevangen, zij kregen een opleiding hairdressing. Mooi natuurlijk maar Francisca kreeg tot die tijd nog steeds borstvoeding en dat stopte abrupt. Toen ze kwam deed ze niets anders dan aan haar tepeltje plukken en probeerde ze met haar mondje daarbij te komen. Heel schrijnend om te zien.
Op school blinkt ze uit, wat dat betreft zou ze nog ver kunnen komen Emotioneel is het een beschadigd meisje en hoop en bid je dat ze wat meer evenwicht krijgt. Regelmatig komt ze om een knuffel vragen en die kan ze krijgen, 'k neem zo voor bepaalde kinderen wat extra tijd. Al draait de naaimachine op volle toeren, op zo'n moment is dat van minder belang, 'children first!'
Op woensdag heb ik een 'vrije' dag, even geen kinderen te spelen, wél het naaiwerk. En dan is het zo maar weer zondag. Tijd voor de kerk, waterijsjes na de lunch en een ander waterfestijn. Water dragen op je hoofd en wie het eerst de fles vol heeft is winnaar. Joelend moedigen ze elkaar aan! 'n Prachtig slot van alweer een mooie week in House of Hope!
-
15 November 2018 - 06:36
Annelie:
Hoi Hennie,
Ik zie het helemaal voor me. Wat schrijf je beeldend en boeiend..
Fantastisch voor je dat je zoveel bekenden ontmoet. Het enthousiasme spat er voor allen van af! Geweldig wat je zo voor 'n aantal mensen betekent !
Tot ziens en good luck,
Annelie -
15 November 2018 - 07:09
Riko:
Hoi Hennie,
Weer een hartverwarmend verslag. Dankjewel.
Vr.gr. Riko -
15 November 2018 - 09:57
Ingrid:
Elke keer geniet ik weer van je verslagje. En de foto's erbij is het net of je er een beetje bij bent.
Veel plezier verder. Ingrid -
16 November 2018 - 09:12
Henk:
Lieve Hennie,
Dank je voor de foto en de herinneringen. Ik kan me die dag nog heel goed herinneren. De reactie van de kinderen op het hele evenement was enorm ontroerend.
Elk bezoek aan House of Hope was een hoogtepunt trouwens :)
En wat een lieve reactie van de chauffeurs van MMT. De periode in Ghana beschouw ik echts als een hoogtepunt in mijn leven. Ben daar enorm dankbaar voor.
Liefs,
Henk. -
16 November 2018 - 11:06
Bernadette:
Weer een heel mooi verslag en wat een prachtige foto,s,mooi Henie, -
18 November 2018 - 12:27
Adry:
Dank dat we met je mee mogen lopen, is genieten.Is het een idee om je verhalen te gaan bundelen?
Groetjes Adry. -
22 November 2018 - 16:25
Christiana:
Wat bijzonder voor je de jongens van toen nu als mannen tegen te komen, ook jij hebt bij kunnen dragen in hun ontwikkeling. Geweldig.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
