Kerst-uittocht met brokken...

Eerst wil ik iedereen hartelijk danken voor alle hartverwarmende reacties en mailtjes. Heel fijn en bemoedigend! Inmiddels zijn ook de eerste giften ontvangen als reactie op “Oog voor… Kenia”. (nog geen update van Bondo Kids) Mooie verhalen schrijven is één, daadwerkelijk iets doen is twee , of kan ik dit beter omdraaien? Hoe dan ook, dankzij jullie waardering, geuit oa in een bijdrage, heb ik de mogelijkheid om hier en in Kenia iets extra's te doen voor kinderen en mensen die, ondanks hun miserabele omstandigheden, vaak vrolijker en dankbaarder door het leven gaan dan wij 'rijke' klagende Nederlanders. Voor zover ik het nog niet persoonlijk heb gedaan onze oprechte dank!

Naast de Christmasplay waren er nog wat activiteiten. Loodjes trekken voor de jaarlijkse presentjes en elke avond waren kinderen druk met het maken van kettingen en armbandjes. Foster, Guideon en Jonathan zijn dit jaar aan de beurt voor een kussen. Gifty staat op een avond toe te kijken hoe ik een slipper van haar probeer te lijmen.“O Hennie als jij niet meer komt dan zullen we je echt missen.” Brok in de keel..
Nu de kerstvakantie begonnen is vindt een uittocht plaats van kinderen die gehaald worden als gevolg van het veranderende beleid! Met reikhalzend verlangen zien ze hier naar uit “Hennie tomorrow I will go home, Hennie my auntie is coming!” Voor iedereen had ik als afscheid een tasje met lekkers gemaakt, biscuitjes, crackertjes, nootjes, een lolly en een flesje drinken. Feest! Alleen...niet voor Jonathan. Als een brokje ellende komt hij zijn tasje ophalen, zijn moeder zit beneden te wachten. “Jonathan what is wrong?” vraag ik. “I don't want” 'k Snap het. Hij kwam hier als dreumes van drie, vijf jaar lang geen moeder gezien. Die dame beneden is een wild vreemde voor hem, zijn 'familie' is hier!Als ik hem een knuffel geef biggelen dikke tranen over zijn wangen. Opnieuw een brok…Francisca kwam vijf jaar geleden tegelijk met Jonathan, ze heeft enthousiast een ketting voor haar moeder gemaakt en in een mooi doosje gedaan. Alleen...moeder heeft nog niets van zich laten horen. Ze vindt dat Eben haar moet bellen en hij krijgt een scheldkanonnade als hij dat niet wil. Dit valt bij ma Faxstine verkeert en even later zit Francisca geknield op de grond en krijgt ze een paar gevoelige tikken met het rietje op de palmen van haar hand! Auw! Weer een brok..

Bernard komt langs, hij ging in september naar een boardingschool en vertelt dat hij House of Hope nog iedere dag mist. Dat kan ook niet anders, dertien jaar lang heeft hij hier gewoond Zijn 'familie' was House of Hope en tien jaar mocht ik daar deel van uitmaken. Het voelt dan ook heerlijk vertrouwt nu hij hier zo bij mij zit. Het gaat goed met hem! Een dankbare brok…

Zondagmiddag, spelletjesmiddag! Een familie competitie. Twaalf kinderen uit vier gezinnen zijn over. Vier groepjes van drie in ongeveer dezelfde leeftijd en grote. Francisca, een buurjochie en ik vormen groep vijf. Ballen en dominosteentjes mikken in een emmer en daarna met een veiligheidsspeld tussen je tanden een ballon doorprikken. Victoria met zusje Comfort en broertje Guideon zijn vandaag de trotse winnaars. Als ik s'avonds wel wat rust wil, staan een aantal kinderen te drammen dat ze in mijn kamer willen spelen. Teveel herrie, 'k ben snipverkouden en mijn hoofd voelt zwaar! Ze houden aan en Abraham komt met een argument; “Hennie, God says in Matth. 7:7 Keep on asking and you will receive... for everyone who asks receives!”zeven kinderen vallen op hun knieën rond mijn stoel. Nu biggelen bij mij de tranen over de wangen van het lachen. Teksten uit je hoofd leren kan zo zijn voordeel hebben haha!' k Verzin iets anders, buiten op de veranda een kerstkleurplaat voor mijn kamer. Er gaat een gejuich op en even later zijn ze heerlijk rustig aan het kleuren.

Op 1e Kerstdag gaan Belinda en haar twee kinderen gaan naar de Global Church, Victoria is solidair met hen. Alle andere kinderen gaan met ma Faxstine mee naar de Sheepfold Ministry en 'k houd hen gezelschap. Niet dat ik daar graag heen ga. Een keer ging ik mee en toen kregen de kinderen een preek over hel en verdoemenis, voor mij hoeft het dan niet meer. De kinderen maakt het niets uit, zij gaan voor de biscuitjes aan het eind van de dienst, bij de Global krijgen ze niets en donderpreken zijn ze van ma Faxstine wel gewend.

Terug in House of Hope zit onverwachts de moeder van Francisca te wachten, wat een verrassing! Francisca kan haar geluk niet op! Stralend komt ze haar tasje ophalen met daarin ook het presentje voor moeders en een schriftje volgeplakt met oude kerstkaarten. 'k Krijg een big hug “I will miss you Hennie!” “I am very happy for you Francisca, have a nice Christmas!” Weer een brok…
Ons 'kerstdiner' rijst met prutje, verliep stilletjes. Wanneer ma Faxstine in de buurt is zijn de kinderen heel timide. Ze heeft ze goed onder de duim, dat is op zich wel goed, maar ze is onberekenbaar en dat maakt dat ze bang voor haar zijn. Erg jammer! M'n laatste brok... voorlopig!
Het afscheid nadert. Oudejaarsnacht vlieg ik terug en kan op nieuwjaarsdag zo aanschuiven bij de familieborrel bij broer Arend in Heino! Voor die tijd misschien nog een laatste berichtje vanaf de luchthaven, maar alvast een goede en gezellige jaarwisseling gewenst en een gezegend en gezond 2019! Hennie