Kledingperikelen

'k Heb alle meisjes gevraagd om in mijn kamer te komen, ze zijn opvallend rustig alsof ze voelen dat er iets in de lucht hangt. Afwachtend kijken ze mij aan. De boodschap die ik moet brengen slaat in! “Dit jaar zal ik voor de laatste keer jurken naaien voor de Kerst” vertel ik. “ Volgend jaar kom ik wel, maar wat later en zal dan niet voldoende tijd hebben voor het maken van nieuwe jurken. Ook in 2020 hoop ik nog te komen, maar dat zal dan voor het laatst zijn”. Oeps! Stilletjes horen ze me aan. Om hen volgend jaar niet met deze boodschap te overvallen,leek het mij goed om ze alvast wat voor te bereiden. De meisjes waar ik dit jaar nog voor zal naaien verlaten enigszins opgelucht mijn kamer. De rest mag blijven, voor hen heb ik (ook voor het laatst) kleding mee uit de kringloop. Volgend jaar neem ik mee wat ik nog thuis heb plus eventueel gekregen spulletjes, maar 'k ga niet meer actief op zoek. Onder veel gegiechel en gekakel wordt alles gepast en ach… wat zijn ze er weer blij mee! Voor iedereen twee stelletjes. Dit vergoed een beetje mijn 'trieste' mededeling!
Dit alles heeft te maken met het afstuderen van mijn sponsor joch in Kenia eind 2021. Om daar bij te kunnen zijn, hoop ik tzt half november af te reizen naar Nyabondo. Wanneer mijn gezondheid het toelaat zou ik heel graag daarna het werk in Nyabondo nog een paar jaartjes willen voortzetten.

Het maken van kerstjurken is in het verre verleden ontstaan toen de kinderen hier nog weinig kleren hadden. Tegenwoordig hebben ze best veel mede dankzij het vele vermaken wat ik doe.Ook worden de jurken, die ik in het verleden maakte en te klein zijn geworden, weer doorgeschoven naar de jongere meisjes. De noodzaak is weg. Van de zes nieuw te maken jurken dit jaar zijn er inmiddels drie af. Juweeltjes! Allemaal gingen ze voor een plooirok, net als de meisjes van vorig jaar. Alle verdere details mochten ze zelf aangeven. Altijd een leuk proces waar zij én ik erg van genieten!

De jongens trokken loodjes voor een broek met shirt of blouse. Wie vorig jaar het laatst was, mag nu eerste. En ja… zowel bij de jongens als de meisjes is er altijd wel iemand die net die andere broek of jurk had willen hebben. Pech! k Heb mij verkeken op de maten van Alex, Jonathan en de tweeling Tsutsu en Tsetse. De shirts en broeken zijn te groot. Hopelijk kan ik op de markt nog iets voor Jonathan en Alex vinden.Voor Tsetse en Tsutsu maak ik me niet zo druk. Zij hebben ouders en gaan hier ahw naar de boardingschool. In de vakanties gaan zij naar huis. Geen gemakkelijke jongens, als er geruzie is, zijn zij er vaak bij betrokken. Een speciaal schaartje wat werd gemist, vonden we terug in hun kledingtas. Drie keer iets zeggen en gewoon doorgaan. Alleen een rietje boezemt ontzag in maar ja…dan ook zij meer aandacht en vaker een knuffel? Wie weet… misschien de moeite waard. Voor Vincent was er ook nog een leuk shirt en ook hij was er zichtbaar blij mee.

Op weg naar Hohoe moest ik voor het centrum al uitstappen. Op de weg veel politie en mensen, een ongeluk? 'k Vraag maar eens wat er aan de hand is en tot mijn schrik hoor ik “ Demonstraties vanwege de slechte weg!” Oei de gouden regel is 'Mijd demonstraties' nu sta ik er middenin. Even overweeg ik terug te gaan, maar om verder te kunnen met het naaiwerk moet ik echt ritsen hebben. 'k Loop door naar het centrum en heb direct spijt. Bij het trotro-station is de ME in grote getale aanwezig. Nu maar snel naar het naaiwinkeltje en de markt voor wat fruit en dan snel terug voordat het hier misgaat.Waar ik was uitgestapt dacht ik een taxi te vinden. In de schaduw staat ma Faxstine met Victoria, zij was al een paar dagen ziek en ze zijn even naar het ziekenhuis geweest. Malaria! De enkele auto en brommer die nog rijd neemt niemand mee. Dan maar lopen! Halverwege staan autobanden in lichte laaie, hier komen we Ebenezer tegen. Hij had de machetes laten slijpen en gekscherend vraag ik of hij zich daarmee in de strijd wil mengen. Gelukkig zijn de Ghanezen wat vredelievender dan de heetgebakerde Kenianen. Wel rijdt een politieauto met sirene en ME-ers in de achterbak heen en weer. Alles loopt met een sisser af gelukkig! We zijn al dichtbij Kledzo als we een taxi bereid vinden ons thuis te brengen. 's Middags zijn de rookpluimen, die vanaf mijn galerij te zien waren, gedoofd. Hopelijk is de rust weergekeerd.

Hier houden we 'Showing Time'! Net als andere jaren in optocht naar de bamboe voor een fotosessie van de eerste jurken. Een feestelijk moment! De meisjes poseren als volleerde mannequins terwijl ze bekeken en becommentarieert worden door de andere kinderen. Voor hen steelt Comfort de show! Voor mij zijn ze alle drie even mooi!