Operaties na outreach!
Door: Hennie
Blijf op de hoogte en volg Hennie
31 Januari 2019 | Kenia, Sondu
Het is nog donker als om zes uur mijn wekker afgaat. Een klein uurtje later ben ik met het medisch team onderweg, een stelletje uitgelaten jonge honden. In Kisumu wachten wat moeders. Nu zijn ze de toegewijde arts of fysiotherapeut. Een jochie van twee kan nog niet staan en de moeder krijgt het advies om naar het centrum te komen voor observatie. Een meisje met een vergroeide hand kan in maart komen, een team van Amref zal dan plastische ingrepen doen. Een puber met een voet die raar staat wordt uitgenodigd voor een orthopedische operatie. Verder gaat de reis. Als ergens gestopt wordt vraagt Jim mij uit te stappen, verrassing! We staan bij het huisje voor Eunice, prachtig! Veel moet er nog gebeuren, maar wat mooi. Ter plekke besluit ik om een deel van de vele mooie giften te besteden aan de volgende etappe; een plafond, deuren en toilet.
Om twaalf uur draaien we een rode onverharde weg op. Een half uur zoeken we hobbelend naar het schooltje waar het volgende spreekuur zal zijn. Tot half vier druppelt het gestaag door. Geen ernstige dingen deze keer. Veel problemen met armen en benen en een aantal blijkt malaria te hebben en gaan met medicijnen naar huis. Een zwakbegaafd meisje vindt mij bar interessant en blijft maar kijken, voor haar wordt een Special School aangeraden. Ook voor de kleintjes van het schooltje ben ik een bezienswaardigheid.
Op de weg terug stapt het hele stel uit de auto ' pictures' wordt er geroepen! We zijn over een ijzeren brug gereden wat voor hen iets heel bijzonders is, een vrolijke fotosessie volgt. Bij de grote weg eerst op zoek naar een restaurantje want veel te eten hebben we niet gehad. Daarna hangen de meeste mannen waaronder onze chauffeur Jim nog een half uur aan de bar. De stemming zit er nu helemaal in! Wanneer Jim te laat reageert op een hobbel vliegen we bijna met ons hoofd door het dak. Grote hilariteit en bij elke hobbel die volgt liggen ze nu dubbel van het lachen en ja... 't is aanstekelijk! In Kisumu wordt ter verhoging van de feestvreugde nog een fles drank gekocht en verdeeld over de lege cola flesjes. Jim, Victor en Zacharia doen gelukkig niet mee maar de anderen raken behoorlijk aangeschoten. De ene lachsalvo na de ander. Om half 10 zijn we 'God dank' veilig thuis en word ik keurig voor mijn huisje afgezet. “Bedankt boys, de volgende keer wil ik niet alleen ruiken maar ook proeven wat jullie drinken!” Opnieuw een lachsalvo! Al met al een lange maar vrolijke dag!
Erg vrolijk wordt je niet van de kamer waar Penina en Eunice haar moeder liggen. Penina is wel een beetje opgeknapt, maar zegt eigenlijk alleen maar dat ze moe is. Beiden hebben een familielid die de verzorging op zich neemt. Zij krijgen eten van het centrum en slapen op een doek op grond. Toen ik vanmorgen even bij hen wilde kijken was Penina's bed leeg en hoorde ik dat ze in de vroege ochtend was ze overleden. Op het centrum is het de hele dag bedrukt rustig. Voor de collega's hier én vooral de kinderen een groot verlies, want ze was door iedereen enorm geliefd.
Ondertussen gaan de operaties in het ziekenhuisje gewoon door. Veel mensen die van het outreach-team advies kregen om te komen voor een orthopedische ingreep hebben daar gehoor aan gegeven. Veel heb ik de afgelopen jaren gezien en 'k laat dan ook veel voorbij gaan. Vandaag was er een knie-operatie die ik heel graag wilde zien.
Operatiekleding aan, speciale schoenen, muts op en een kapje voor en... 'k ben (bijna) één van hen. Dr. Nyakinda de chirurg, Patrice de anesthesist en operatieverpleegkundige Christa zijn zo langzamerhand goede bekenden. Al met al is een knie-operatie niet niks en 'k hoop het nooit nodig te hebben. Vrij heftig, terwijl ik zo langzamerhand wel wat gewend ben. Zo'n knie of heup-operatie is trouwens alleen haalbaar voor de rijken. De kosten moet je zelf ophoesten en dat is niet niks, het komt ongeveer neer op zo'n 1200 euro. In een land waar de meeste mensen moeite hebben om het schoolgeld voor de kinderen bij elkaar te krijgen is dit een vermogen. Daarna komt een jonge vrouw met een uitwas op haar schouderblad.
Morgenochtend zal een klein jochie wat twee vingertjes mist geholpen worden aan zijn ongelukkige beentjes. Ook maar even kijken! Een heup-operatie kan helaas niet doorgaan omdat de patiënt bloedarmoede heeft. Erg jammer, ook dat had ik graag gezien! Het is overigens heel vermoeiend want je staat het grootste gedeelte anders zie je niks. 'k Vind het altijd een heel voorrecht dat ik getuige mag en kan zijn van dit prachtige werk van Amref Flying Doctors op het Nyabondo Rehabilitation Centre.
Om twaalf uur draaien we een rode onverharde weg op. Een half uur zoeken we hobbelend naar het schooltje waar het volgende spreekuur zal zijn. Tot half vier druppelt het gestaag door. Geen ernstige dingen deze keer. Veel problemen met armen en benen en een aantal blijkt malaria te hebben en gaan met medicijnen naar huis. Een zwakbegaafd meisje vindt mij bar interessant en blijft maar kijken, voor haar wordt een Special School aangeraden. Ook voor de kleintjes van het schooltje ben ik een bezienswaardigheid.
Op de weg terug stapt het hele stel uit de auto ' pictures' wordt er geroepen! We zijn over een ijzeren brug gereden wat voor hen iets heel bijzonders is, een vrolijke fotosessie volgt. Bij de grote weg eerst op zoek naar een restaurantje want veel te eten hebben we niet gehad. Daarna hangen de meeste mannen waaronder onze chauffeur Jim nog een half uur aan de bar. De stemming zit er nu helemaal in! Wanneer Jim te laat reageert op een hobbel vliegen we bijna met ons hoofd door het dak. Grote hilariteit en bij elke hobbel die volgt liggen ze nu dubbel van het lachen en ja... 't is aanstekelijk! In Kisumu wordt ter verhoging van de feestvreugde nog een fles drank gekocht en verdeeld over de lege cola flesjes. Jim, Victor en Zacharia doen gelukkig niet mee maar de anderen raken behoorlijk aangeschoten. De ene lachsalvo na de ander. Om half 10 zijn we 'God dank' veilig thuis en word ik keurig voor mijn huisje afgezet. “Bedankt boys, de volgende keer wil ik niet alleen ruiken maar ook proeven wat jullie drinken!” Opnieuw een lachsalvo! Al met al een lange maar vrolijke dag!
Erg vrolijk wordt je niet van de kamer waar Penina en Eunice haar moeder liggen. Penina is wel een beetje opgeknapt, maar zegt eigenlijk alleen maar dat ze moe is. Beiden hebben een familielid die de verzorging op zich neemt. Zij krijgen eten van het centrum en slapen op een doek op grond. Toen ik vanmorgen even bij hen wilde kijken was Penina's bed leeg en hoorde ik dat ze in de vroege ochtend was ze overleden. Op het centrum is het de hele dag bedrukt rustig. Voor de collega's hier én vooral de kinderen een groot verlies, want ze was door iedereen enorm geliefd.
Ondertussen gaan de operaties in het ziekenhuisje gewoon door. Veel mensen die van het outreach-team advies kregen om te komen voor een orthopedische ingreep hebben daar gehoor aan gegeven. Veel heb ik de afgelopen jaren gezien en 'k laat dan ook veel voorbij gaan. Vandaag was er een knie-operatie die ik heel graag wilde zien.
Operatiekleding aan, speciale schoenen, muts op en een kapje voor en... 'k ben (bijna) één van hen. Dr. Nyakinda de chirurg, Patrice de anesthesist en operatieverpleegkundige Christa zijn zo langzamerhand goede bekenden. Al met al is een knie-operatie niet niks en 'k hoop het nooit nodig te hebben. Vrij heftig, terwijl ik zo langzamerhand wel wat gewend ben. Zo'n knie of heup-operatie is trouwens alleen haalbaar voor de rijken. De kosten moet je zelf ophoesten en dat is niet niks, het komt ongeveer neer op zo'n 1200 euro. In een land waar de meeste mensen moeite hebben om het schoolgeld voor de kinderen bij elkaar te krijgen is dit een vermogen. Daarna komt een jonge vrouw met een uitwas op haar schouderblad.
Morgenochtend zal een klein jochie wat twee vingertjes mist geholpen worden aan zijn ongelukkige beentjes. Ook maar even kijken! Een heup-operatie kan helaas niet doorgaan omdat de patiënt bloedarmoede heeft. Erg jammer, ook dat had ik graag gezien! Het is overigens heel vermoeiend want je staat het grootste gedeelte anders zie je niks. 'k Vind het altijd een heel voorrecht dat ik getuige mag en kan zijn van dit prachtige werk van Amref Flying Doctors op het Nyabondo Rehabilitation Centre.
-
31 Januari 2019 - 13:37
G Post-Gillot:
Hallo Hennie, wat maak jij veel mee en wat fijn dat je deelgenoot bent aan veel activiteiten.
Wij leven hier dan wel heel "kalmpjes"!!!
Hartelijke groet Géke Post -
31 Januari 2019 - 16:13
Nellie Timmerman:
Hoi Hennie. Wat een belevenis zeg zo,n operatie brrr lijkt me niks. Hopelijk nooit nodig.
Lieve groetjes van ons -
31 Januari 2019 - 18:03
Christiana:
Wat een super weken voor je, het is geweldig werk, en dat je daar ook je steentje zo bijdraagt, wat mij betreft had je ook wel een slokje uit een cola flesje verdiend. -
01 Februari 2019 - 14:44
Jo Van Heerde:
Hoi hennie nou wat een mooi verhaal heb je weer alleen die knie operatie is wel heftigheid wat erg dat penina is overleden wat een gemis je maakt weer zat mee ,en een mooi gezicht die foto waar bij op staat dan kan je zien hoe je ervan geniet heel mooi .groetjes jo -
01 Februari 2019 - 17:51
Trienke :
Tsjonge Hennie wat een belevenissen en dat je zomaar bij die operatie's mag zijn Wie had dat gedacht toen wij 50 jaar geleden met een tussen wandje van een paar centimeter in Zwolle naast elkaar sliepen . Geweldig!
Alle goedsen liefs Trienke
-
21 Februari 2019 - 12:40
Henk:
Weer fantastisch beschreven. Ik maak als lezer je reis mee, kan meevoelen wat er gebeurt wanneer je besluit om het huis van Eunice op te knappen, hoe je inmiddels deel uitmaakt van het medische team. Ik waardeer je overzicht en tegelijkertijd je oog voor detail. Het vrolijke en het trieste, uitzichtloze. Je vermogen om alles zonder oordeel waar te nemen en te beschrijven. Respect (ex) schoonmoedertje van me :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
