Werk aan de winkel
Door: Hennie
Blijf op de hoogte en volg Hennie
24 Januari 2019 | Kenia, Sondu
Na een weekje orde op zaken stellen, stappen Edwin en ik zaterdagmiddag op de piki piki naar de scholen twee km bergafwaarts. We worden door de kinderen enthousiast ontvangen. Voor hen 'gebeurt er iets' als wij komen. Voor de slimmeriken betekent het les, voor de anderen gezelligheid met muziek in het lokaaltje of een kleurplaat in de eetzaal. Omdat ik 's avonds met de jeugd naar de kerk ga, stop ik bijtijds, Edwin blijft wat langer. Het lesgeven is begonnen!
Na kerktijd staat Zr. Ludovena voor mijn deur “Penina is ziek, morgen gaan we op bezoek, heb je zin om mee te gaan? We zijn rond de middag terug!” Penina werd door haar man ahw verstoten omdat ze geen kinderen kreeg. Voor de kinderen hier was ze een van de liefste moeders. 'k Ga dan ook heel graag mee! Penina's familie woont voorbij Kisumu dichtbij Lake Victoria. 'k Zie dat we in de buurt van Eunice haar familie zijn en wie staat daar aan de kant van de weg? Eunice! Wat een verrassing, ze gaat mee naar Penina. Door de wirwar van smalle en slechte weggetjes is het moeilijk te vinden en het nieuwe busje loopt een aantal krassen op van overhangende takken. Een pikipiki-driver is bereid om voorop te gaan. Ondertussen geniet ik van het mooie landschap met yucca's en enorme keien. Het laatste stuk moeten we lopen. In een hutje ligt Penina op de grond. Met de mensen van het centrum en familieleden staan we met gebed om haar heen. Het gaat niet goed met haar en er wordt overlegd wat het beste is. Besloten wordt Penina mee te nemen naar het centrum waar betere zorg is. Midden december voelde ze zich niet goed, na twee weken is ze ontslagen uit het ziekenhuis zonder duidelijke diagnose. Men vermoedt TB, maar ze ziet ook niets en heeft een katheter nodig. Kortom zorgelijk! Familieleden dragen Penina zo goed en zo kwaad het gaat met matras en al naar de auto. Op de weg terug gaan we bij de familie van Eunice langs. Haar moeder, die in het verleden ook al eens een hersenbloeding had, kreeg er drie dagen geleden weer een. Ze kan nu niet meer lopen en heeft geen spraak. Jim en Pon dragen haar met stoel en al naar de auto. Eunice is net na twee jaar uitbehandeld, nu is haar moeder hier. Over opname wordt niet moeilijk gedaan, er moet worden geholpen en dan help je! Dat is het mooie van dit centrum. Na vijven zijn we terug, een lange dag met veel indrukken. Zr. Ludovena vertelt dat An voor mij zal koken. Wat fijn! Na het ontbijt heb ik alleen twee droge broodjes en een fles water gehad, ik rammel!
Deze week heb ik mijn ritme weer te pakken. In het weekend computerles op de scholen, maandag en woensdagmiddag les op het centrum en dinsdag de hele dag handwerkles. Geweldig leuk om te merken dat iedereen uitkijkt naar de dinsdag! Leuke tasjes maken die trots meegenomen worden naar huis. Voor leerlingen met een slechte motoriek en de nieuwelingen heb ik rolletjes antislip en wat placemats van de Action meegenomen, dat werkt prima! Een intensief dagje maar o zo leuk om te doen! 'k Mis Ida, afgelopen november overleed ze hier plotseling in haar slaap door een epilepsie aanval. Het handwerken ging moeizaam, maar wat was ze trots toen haar tasje klaar was!Op woens- dag houd ik Rachel gezelschap in het klasje voor meervoudig gehandicapte kinderen, 'k help met eten geven, daarna zingen en kleuren. De donderdag vaak wordt besteed aan boodschappen en geregel mbt de donaties. Morgen mag ik met het medisch-team mee op Outreach, een soort gratis spreekuur in een afgelegen gebied. De zaterdag- en zondagmorgen zijn voor mezelf. O ja… en de meeste avonden spelen we met veel plezier en fanatiek UNO.
Dit zijn in grote lijnen mijn vaste bezigheden, daartussen door 'n kijkje hier en een praatje daar. Naast mij woont tijdelijk een man van 86 jaar, zijn been is vanwege botsinfectie geamputeerd. Hij vroeg waar ik vandaan kom. “Oh Nederland? Ik was ooit als gids op safari met Prins Bernard! Thuis heb ik foto's waar we samen op staan.” verteld hij. “Een van de mooiste periodes van mijn leven” mijmert hij. Als ik hem vertel dat ik 11 jaar geleden op safari was in Tanzania en de Masai Mara wordt hij nog enthousiaster en 'k krijg mooie verhalen!
Een mooi verhaal heeft ook een jonge moeder,haar dochtertje van vier kon niets,door de bewegingstherapeut van het centrum Collin, leerde ze eerst zitten en nu staat ze op haar benen. Erg wankel nog maar de eerste voorzichtige stapjes worden gezet. Mooi werk en een dankbare trotse moeder!
-
24 Januari 2019 - 10:13
Hilde Wubs:
Ha Hennie.
Wat is er al weer veel gebeurd. Dit zijn geen druppels op een gloeiende plaat. Nee want die verdampen meteen. Wat mede door jouw toedoen gebeurt zijn druppels die blijvend zijn en doorwerken. Geweldig.
Hartelijke groet, Hilde -
25 Januari 2019 - 06:47
Riko Douma:
Hoi Hennie,
Wat maak je al weer veel mee!
Fijn dat jouw warmte de mensen zo goed doet.
Vr.gr. Riko -
25 Januari 2019 - 12:03
Ingrid Van Tricht :
Wat een onbeschrijflijke verhalen, wat een verschil met hier kan me toch niet voorstellen dat we met een matrasje ons huis uitgehaald worden, als je zo ziek bent. En wat een schitterende foto's van de natuur. Fijn dat je zoveel voor deze mensen kan betekenen.
Groetjes Ingrid -
25 Januari 2019 - 17:57
Christiana:
Hennie, wat een heerlijk weekprogramma. Wat zal je genieten, af en toe bek af zijn en wat zullen zij genieten.
Wat heerlijk die mentaliteit om te helpen. Eigenlijk is die hier ook, alleen hier is het vaak verpakt in een berg regeltjes.
Liefs -
27 Januari 2019 - 04:46
Leneke:
Hennie wat een prachtig verhaal en wat een mooie week verdeling. Iedereen komt zo aan zijn trekken. Fijne tijd daar Hennie. Groetjes leneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
