“African life!”

Pech… op het trotro-station staat het busje richting Hohoe op punt van vertrekken. Zonder bagage had ik meegekund, maar nu gaat het helaas niet lukken. Een lege komt eraan en omdat deze trotro ('n busje voor 15 pers.) weinig bagageruimte heeft, ben ik genoodzaakt om voor twee zitplaatsen te dokken. Het is niet anders, ik kan op een volgende wachten maar de busjes vertrekken pas als ze vol zitten en dan is het zo maar een uur later en het is al later dan gepland. 'k Zit helemaal achterin,onder mijn stoel de reistas naast mij de koffer. Achter mijn rug is een heftige ruzie gaande. De chauffeur van de trotro, die mij naar het noorden van het Volta gebied moet brengen en een stel helpers die voor de bagage zorgen zijn het niet met elkaar eens en het knalt behoorlijk. Je zou bang zijn dat ze met elkaar op de vuist zouden gaan. Soms gebeurd dat ook echt, maar meestal gaan ze even later met een lach uit elkaar zoals ook nu. Het brengt wel leven in de brouwerij ” it's African life!” 'k Heb er heimelijk wel lol om, het voelt weer vertrouwd!

Aan het ontbijt bij Pearl (Ghanese contactpers. van House of Hope) en vriendin van Beth de Amerikaanse oprichtster ben ik bijgepraat over het wel en wee van het afgelopen jaar. Meer wee dan wel! Zo ligt de bouw van het nieuwe tehuis stil vanwege tekort aan middelen. De schoolbus heeft het begeven en geld voor een nieuwe is er niet. De kinderen moeten nu gehaald en thuisgebracht worden met een huurbus, maar de kleine bijdrage van de kinderen voor dit vervoer is niet toereikend voor de huur, er moet geld bij. Nog een grote strop was de zwangerschap van housemother Belinda van vorig jaar. Zij beweerde verkracht te zijn door een leraar van de school. Belinda's man heeft daarop de politie ingeschakeld en de leraar werd gearresteerd. Belinda en de leraar konden vorig jaar goed met elkaar overweg en hoogstwaarschijnlijk is dit uit de hand gelopen en gebruikte ze verkrachting om haar eigen straatje schoon te vegen. Om de leraar uit het gevang te krijgen moest fors worden betaald en bovendien stond Belinda's man op de stoep en eiste een flinke vergoeding voor de 'ongewenste' zwangerschap. Hij was ervan uitgegaan dat zijn vrouw een baan had in een veilige omgeving. Tja... African life! Erg jammer dat Belinda weg is, ze deed het goed met de kinderen en ze waren dol op haar.Tot overmaat van ramp heeft het hoofd van de school ook nog een rommeltje gemaakt van het innen van het schoolgeld, nog een verliespost!

Sinds de start van de school zijn naast de kinderen van het weeshuis ook wat boardingschool kinderen. Hun ouders betalen gewoon en dat brengt geld in het laatje. Nu heeft Social Work bedacht dat dit niet okay is. Om die reden zijn wat kinderen terug naar de familie en drie grotere jongens die op kosten van de stichting hierheen zijn gehaald vanuit een primitief dorpje uit het noorden, wonen nu noodgedwongen met een nieuwe bewaker (ook uit hun dorp) in een huurhuisje dichtbij House of Hope. In het dorp Wasawasa waar ze vandaan komen, is ook nog eens onenigheid ontstaan tussen de bevolking, ws voort- komend uit jaloezie. Pff… een weeshuis met school runnen is niet eenvoudig. “Onderwijs is reuze belangrijk” zegt Pearl “en ook qua eten en onderdak hebben ze het beter dan thuis.” De afgelopen jaren is voor veel kinderen een 'verschil' gemaakt en ze hopen dat in de toekomst te kunnen blijven doen.

Het was al bijna donker toen ik hier arriveerde. Jacob die op het claxonneren van de taxi de poort open maakte, ziet mij en schreeuwt “Hennie!” Uit alle hoeken en gaten duiken kinderen op Hennie, Hennie Hennie…'k verlies bijna mijn evenwicht als ik door ze bestormd wordt. Wanneer iedereen is geknuffeld staan we met z'n allen te swingen “Aramsamsam, koelikoelikoeli ramsamsam”. De sfeer zit er gelijk in, wat een feest. Tig helpende handen om mijn 'huisje' van stapelbedden op te bouwen, Francisca maakt mijn bed op, Sara hangt het gordijn om de bedden en Christy helpt met de klamboe. “Hennie we missed you, you are welcome. Gaan we weer snoephappen? En waterballonnen? En een Christmasplay? “ Bij mijn YES YES staan ze te glunderen! Mijn 'African life' is weer begonnen, heerlijk! Met een glimlach op mijn gezicht en een warm hart voor al die stralende gezichtjes duik ik moe maar voldaan en dankbaar mijn bed in. Beneden bij de kinderen zal het niet anders zijn.
Nadat ik vanmorgen mijn bagage had uitgepakt en alles een plekje gaf op de stapelbedden (kasten kennen ze hier niet) mochten ze helpen om al het speelgoed, de puzzeltjes en spelletjes uit de opgeslagen tassen en dozen te halen. Groot feest en niet veel later zijn ze allemaal lekker bezig. Faxstine het hoofd komt gelijk aanzetten met een tas naaigoed. “Volgende week Faxstine, eerst alles op de rails.”Wat jongens spelen binnen, meisjes op de galerij, Guideon en Tsjesje zitten zandtaarten te bakken, terwijl de groten hun was moeten doen. De kinderen boffen,vandaag en morgen is de school dicht voor een korte vakantie. Mooi alle tijd om weer volop spelletjes te doen en van elkaars aanwezigheid te genieten!