Lood in m'n lijf

Je weet het, iedere kuur komt iets harder aan, maar dat de vierde zo'n impact zou hebben overvalt me. De dag na de chemo ging het nog wel, zelf even wat boodschappen gehaald en gewandeld, daarna ging het mis. Lieve kaartjes, bloemen en attenties vanwege mijn (niet gevierde) verjaardag fleuren me enigszins op en de heerlijke pastinakenstamppot die Karin maakt valt er nog lekker in. De dagen erna voelt mijn lichaam als een betonblok waar weinig of geen beweging in is te krijgen. Net als de vorige keren, manifesteren zich allerlei pijntjes. Dat de chemo de verkeerde cellen aanpakt is oké, maar wat doet het nog meer? God dank heeft mijn lijf in het verleden laten zien een groot herstellend vermogen te hebben en daar houd ik mij ook nu maar in vertrouwen aan vast.

Het kost me moeite om de dagelijkse dingetjes te doen, zweetdruppeltjes schitteren op mijn voorhoofd wanneer ik zondag in drie etappes mijn bed verschoon. Alle andere dingen kunnen wel wachten, maar omdat je drie dagen na de chemo restanten uit kunt zweten moet dit echt even gebeuren. De extreme vermoeidheid houdt tot en met donderdag aan. Zit ik eenmaal op de bank heb ik de neiging te blijven zitten, toch moet er gegeten en gedronken worden, maar ja… mijn smaak is weg en al dat drinken komt mijn neus uit. De meeste 'lekkere' dingen die ik uit probeer, smaken naar niets en dat stimuleert ook niet. Wat nog wel smaakt is de soep die iemand wekelijks door de deur doet. Een gebaar waar je letterlijk en figuurlijk van opkikkert. De hele week is eten en drinken een worsteling. Ook al slaap ik 's nachts goed, een groot deel van de dag breng in knikkebollend boven mijn boek door. Een andere vervelende bijkomstigheid is dat ik met name 's morgens trillerig ben, dan moet ik nadenken over wat en hoe ik de dingen doe. Regelmatig laat ik iets uit de vingers vallen. Wanneer ik op een morgen iets uit mijn keukenkastje wil halen en dat blijkbaar onhandig doe, komt me een stapel van tien soepkommen tegemoet en ligt er even later een scherven mozaïek op de keukenvloer. Dat ze stuk zijn is het ergste niet, wel dat ik die hele zooi moet opruimen met een tegenstribbelend lijf.

Gelukkig voel ik me iets beter wanneer ik vrijdags naar het ziekenhuis moet voor een MRI-scan. Van harte hoop ik dat de uitslag positief is en de operatie gepland kan worden zodat 'k mijn 'normale' leventje wat nu elf weken stil heeft gestaan, weer voorzichtig op kan pakken.
Hoe fijn het ook was dat zus Annie tweemaal per week de boodschappen deed, het is nog fijner het zelf weer te kunnen doen. Tot de operatie zal ik nog even grote groepen mensen mijden, maar als over een week mijn weerstand weer enigszins normaal is hoef ik niet zo extreem voorzichtig meer te zijn. Wat zal het een feest zijn om de gewone normale dingetjes weer te kunnen doen.

Vanmiddag vol goede moed op weg naar Zwolle, heel benieuwd naar de uitslag van de MRI-scan. De chirurg: “Het goede nieuws is dat de chemo goed aanslaat … maar… het is nog niet voldoende. Het beste is om nog twee kuren te doen”. Oei... dit is iets wat ik liever niet wil horen.
Daar gaan mijn voorzichtige visioenen van kleurrijke herfstwandelingetjes. Nog 6 á 7 weken in 'isolatie', wat een tegenvaller! Het is niet anders en ook hier zal ik gedragen en wel doorheen komen! Het feestje van de 'gewone normale dingetjes' moet helaas nog even de vriezer in.
Hopelijk heb ik nog een aantal goede dagen voor de boeg tot de chemo volgende week.
Lieve groet, Hennie