'n Andere wereld...

Met een feestje in het vooruitzicht vanwege de nieuwe ziekenzaaltjes is de stemming na de ochtend wijding, alles behalve feestelijk. Om vijf uur vanmorgen is hier dichtbij een piki piki driver met een mes neergestoken. Hij lag naast zijn brommer. Mogelijk een wraakactie! Het wordt hét gesprek van de dag en tijdens de pauze gaan een aantal mensen naar het mortuarium om te kijken. Heel gewoon hier! Dit soort gekke dingen hoor 'k bijna jaarlijks en de daders... worden helaas nooit gevonden. Ken je de dader? Je houd je mond, je zou zomaar het volgende slachtoffer kunnen zijn!

De meervoudig gehandicapte kinderen die hier worden opgevangen of ter observatie zijn, worden verdeeld in een meisjes- en twee jongensgroepen. De laatste jaren zijn op iedere groep twee housemothers geplaatst. Veel van de kinderen hebben totale verzorging nodig. Een zware klus!
Ging in het verleden nog de Vim-bus rond als de jongens moesten plassen, nu is het merendeel niet zinlijk en draagt pampers. 'n Groot aantal kan niet zelfstandig eten of hebben slikproblemen en krijgen het eten gepureerd. Al deze kinderen, zo'n dertig zitten overdag in het klasje van Rachel. Iedere week breng ik daar een morgen door en word door de kinderen met gejuich ontvangen. De ochtend begint enthousiast met zang. Een heel repertoire wordt afgewerkt inclusief Hosanna Halleluja, Clap your hands en Aramsamsam liedjes die ik hen ooit leerde. Zij die kunnen zingen, zingen uit volle borst mee, dat de anderen ook genieten is te zien aan de hoofden en lichaampjes die mee wiebelen. Sommigen hebben een muziekinstrumentje en rammelen er vrolijk op los.
Zo'n tien van hen kunnen nog wel iets leren en Rachel heeft het in de vingers om deze kinderen met alle geduld wat bij te brengen. Iedere dag opnieuw de dagen van de week, cijfers, letters en woord jes herhalen. Ze doet dit zodanig dat de kinderen er veel plezier in hebben. Een vijf op het bord sch rijven en zeggen dat het een drie is,zorgt voor grote hilariteit en altijd is er wel een kind die nummer drie wél op kan schrijven. Die krijgt dan op zijn/haar beurt een complimentje toegezongen waarbij ze trots staan te glimmen! Soms neem ik ook een deel van de lessen voor mijn rekening, prachtig vinden ze het als ik ook af en toe de pias uithang. Na de theepauze breng ik kleurplaten en potloden mee. Maxwel, Sheila en Ezekiël zijn wat verstandelijke vermogens betreft zo ongeveer de besten, maar door hun spasmen kunnen ze niets met hun handen. Zij nemen het potlood in de mond. Ezekiël is een ster, hij blijft keurig binnen de lijntjes. Moet hij naar het toilet dan schuifelt hij daar zelf met zijn vergroeide lijfje heen. Zelf doen wat je kunt is het motto hier! Ze krijgen niets cadeau, het positieve is dat ze hun eigen mogelijkheden ontdekken, al is het met pijn en moeite. Wanneer hun kleurwerkje klaar is, heb ik nog een tas met speelgoed, ook altijd een feestje! Speelgoed mobieltjes zijn erg in trek, even als de bromtol en de auto. Soms moeten ze het spelen even staken omdat ze voor een behandeling naar Collin, de bewegingstherapeut moeten. Ook doordeweeks wip ik hier nog weleens even binnen, altijd leuk en zondags natuurlijk voor iedereen een lollypop.

Intussen zijn de voorbereidingen voor het feest op vrijdag in volle gang. Het hele terrein krijgt een onderhoudsbeurt, partytenten worden geplaatst en het personeel krijgt instructies. Het beloofd een heel evenement te worden. Donderdag help ik mee de tafels te bekleden, daarna worden ze feestelijk gedekt. Als de klus is geklaard, krijg ik een bord eten in mijn handen gedrukt, erg lekker want de tijd om te koken ontbrak. De meisjes van de training studeren een dansje in en bij de keuken worden de nodige kippen geplukt. Hier worden overuren gemaakt.
Gelukkig schijnt op vrijdagmorgen de zon voor het eerst weer uitbundig. Iedereen is al vroeg druk in de weer en 'k help een handje in de keuken door zoete aardappelen te ontvellen en ananas te snij den. Alles gaat op z'n Keniaans, rommelig, niet op tijd, maar wel… met een goed humeur en in goede harmonie! Iedereen die komt mag in de aangeklede zaal iets eten en drinken. Daarna, een uur later dan gepland is er een mis vlak voor mijn deur, waarbij ook alle kinderen aanwezig zijn. Het kerkkoor laat van zich horen en hun zang is altijd bijzonder. Bij de speeches maakte iemand een mooie opmerking ; “Serve God by serving humanity.”
Tot slot met z'n allen achter de priester aan die de nieuwe ziekenzaaltjes zegent met wijwater. Dan eindelijk om half vijf een verlate lunch. De kinderen hebben hun eten al op, als officieel genodigde zit ik met boardmembers, andere genodigden, de bisschop en zusters in de versierde zaal.
Een totaal andere wereld!