"De tijd zal het leren!"

Voor de laatste keer sluiten achter mij de schuifdeuren van de radiotherapie. Vier weken iedere dag een bestraling, het zit er op. Nu hopen dat ze iets goeds hebben gedaan. Over een half jaartje terugkomen voor controle.

Vanwege de beslissing die ik moest nemen ivm de chemotabletten, heb ik voor mijzelf wat dingetjes op een rijtje gezet.

Waar haal ik in het dagelijks leven mijn pleziertjes uit?

Wat is voor mij belangrijk?

Dan kom ik uit bij mijn wandelingen.

Het werken om het huis, in de tuin en met een boek op de bank. Er is meer, maar in het afgelopen half jaar waren deze bezigheden van cruciaal belang.

Door capecitabine te gaan slikken kunnen juist de dingen, waar ik veel plezier aan beleef, in gevaar komen. De bijwerkingen kunnen de zenuwen in handen en voeten aantasten. In zekere zin is dit al gebeurd, mijn vingertoppen en nagels voelen vreemd en trek ik mijn schoenen aan dan is het altijd alsof mijn sokken dubbel zitten. Wanneer dit zou verergeren dan kan ik mijn wandelingetjes en het klooien in mijn tuintje wel vergeten. Concentratieproblemen is een ander veel voorkomende bijwerking. Het lezen van boeken is dan ook einde verhaal. Moet ik nu al die heerlijke dingen in de waagschaal leggen voor slechts 5% meer kans dat de kanker niet terugkomt?

Bij zowel de oncoloog als mijn huisarts heb ik aangegeven niet aan de chemotabletten te beginnen. Beiden hadden begrip voor deze keuze en mijn huisarts liet weten dat hij denkt dat het een goede beslissing is.

“Huis schoon, nu mijn lijf nog!” zo begon ik eind juli deze verslagen.

Zes chemo kuren, een operatie en twintig bestralingen verder kan niemand mij vertellen of mijn lijf nu 'schoon' is. Zoals de oncoloog zei; “De tijd zal het leren”.

Gezien de agressiviteit van triple negatief én de uitzaaiing blijft hoe dan ook de kans aanwezig dat het vroeg of laat ergens in mijn lijf weer de kop opsteekt. Het feit dat deze kanker een slechtere prognose heeft dan alle andere borstkankers is iets waar ik mee moet leren leven. Hormoon tabletten en immunotherapie helpen bij mij niet en het feit dat sommige kankers langzamer groeien wanneer je ouder bent, geldt voor deze ook niet. 'k Kan alleen maar hopen dat door de vroege ontdekking bij mijn laatste Bevolkingsonderzoek én de snelle aanpak ervan effectief genoeg is geweest.

“De tijd zal het leren”!

Tijdens de taxirit vanmorgen zag ik de zon in zijn volle glorie opkomen. Eerst piepte hij als een klein boogje boven een band bewolking uit, in der buurt van Zwolle was hij uitgegroeid tot een grote lichtgevende bal.

Wat een mooi en bemoedigend beeld na alle sombere mistige dagen van de afgelopen tijd. Een aansporing om het veelbewogen half jaar achter me te laten en mij te koesteren in het Licht en Warmte van de hemelse Zon!

Tijd om ondanks alles hoopvol vooruit te kijken en plannetjes te maken. Binnenkort meer hierover in een afsluitend berichtje.

Een warme groet en een goed weekeind gewenst, Hennie