Droefenis en dankbaarheid!

Vrijdag schreef ik over Judy; “De volgende dag is ze weer een hele Piet, maar het is en blijft zorgelijk.” Judy zat buiten in de rolstoel, had nauwelijks pijn en keek helder uit de ogen. Een goed moment, bedacht ik om haar de wanddecoratie te geven die mijn buurvrouw voor haar had gemaakt. Ze vond het prachtig en het eerste wat ze zei; “Dit patroon kan ik gaan haken”. Judy ten voeten uit! Via whatsapp stuurden we een korte opname waarin Judy buurvrouw Jo bedankte.

Een jonger zusje met een kindje van 1 jaar kwam om voor Judy te zorgen. Heel gebruikelijk hier. Lig je in een ziekenhuis dan komt een familielid om hand en span diensten te verrichten.
Na een goede nacht gaat het zaterdagmorgen mis. Opnieuw een zak bloed en aan de zuurstof. Omdat er op het ziekenzaaltje te veel geloop is, wordt ze naar een apart kamertje gebracht en zuster Ludovena belt opnieuw de moeder dat ze écht zelf moet komen. Aan het einde van de middag is ze er. Een groot deel van de avond zit ik met moeder en zus bij Judy. Ze reageert nu nauwelijks. Om tien uur ga ik naar m'n kamer met de bedoeling om elf uur nog even te gaan kijken. Half elf klopt zus Nancy op mijn deur “Hennie, het gaat niet goed met Judy, kom!” De dokters lopen in en uit en dan... stabiliseert ze. Om twaalf uur zoek ik m'n huisje op. “ Mocht het weer slechter gaan, roep me dan.” Met kleren en al duik ik m'n bed in. De hele nacht blijft het rustig. De volgende morgen neem ik een kijkje, haar hartslag is zwak. Een uur later staat Ludovena voor mijn deur “Hennie, Judy passed away!” Samen lopen we naar het zaaltje.
Lieve, dappere en talentvolle Judy heeft het aardse ingeruild voor het eeuwige. Het is goed zo! Kwam je bij haar en vroeg je; “Judy how are you?” antwoordde ze steevast met een smile “I am fine, but I'm so tired”. Dankbaar zijn we dat ze van die intense moeheid verlost is.' She may rest in peace!'

Velen van jullie hebben twee jaar geleden iets gedoneerd om de chemo behandeling van Judy mogelijk te maken. Voor Judy volgden nog twee mooie en actieve jaren waarin ze besloot “Ik ga mandjes vlechten, kleedjes haken, tasjes maken ed. zodat ik in mijn eigen onderhoud kan voorzien” Daarop kreeg ik het plan om van de overgebleven donaties (potje Judy) plus een gift van Adventus (interkerkelijke vrouwengroep) een breimachine te kopen zodat ook dat aan haar zelfstandigheid zou kunnen bijdragen. Het liep helaas anders!

Judy's familie is arm en het lijkt mij gepast om een kist te kopen vanuit het 'potje Judy'. Ook is het de gewoonte hier dat de overledene een mooie wit kanten jurk aankrijgt, deze kan ook vanuit het potje betaald worden. 'k Denk dat dat een mooi gebaar is namens allen die vanuit Nederland de afgelopen jaren belangstellend met haar hebben meegeleefd. Lieve mensen, bij deze nogmaals mijn grote waardering en dank! Judy genoot altijd intens van een beetje extra aandacht én de verhalen die ik over jullie vertelde...

Judy is voorlopig naar het mortuarium gebracht. Hier heb je geen begraafplaatsen. Ze zal begraven worden op de compound van haar familie. Dit vergt vaak enige weken voorbereiding en de hele community zal gevraagd worden om een financiële bijdrage te leveren. Vanuit ons potje zal ik ook een mooie bijdrage geven zodat Judy, al was ze ongewenst en genegeerd door haar familie, toch mede dankzij jullie de eervolle begrafenis kan krijgen die haar toekomt. Dank, dank, dank…..
Judy is niet meer, maar ze zal voortleven in onze gedachten als een pracht mensje!

Zelf ben ik heel dankbaar haar te hebben gekend, haar optimisme en vertrouwen zullen me altijd bij blijven. En… wat zal ik haar missen bij de handwerkles, zij was degene die alles gelijk enthousiast oppakte. Met haar misvormde handjes met kromme vingertjes kon ze echt alles!
Dankbaar en erg blij ben ik ook ik de laatste week van haar korte leven bij haar kon zijn! Ze smulde van een pannenkoekje, wat schepjes macaroni en de yoghurtjes die ik haar gaf.
Judy heeft zichzelf toevertrouwd aan de handen van de Vader.
We moeten haar loslaten, maar zullen haar nooit en te nimmer kunnen vergeten!
Een droeve groet Hennie