Klaar voor de tweede chemo

Hennie

Klaar voor chemo nr. 2

In het eerste verhaaltje had ik het over je laten dragen, je overgeven. Dat klopt, maar het is iets meer. Om bij het afdalen niet over het hoofd van het paard te duikelen moest ik achterover leunen, terwijl ik voorover moest leunen bij een klim. Totale overgave is niet passief, maar meebewegen met de ups en downs. Je weet dat ze op je pad kunnen komen en dat je daarop moet anticiperen.De antibiotica die ik donderdags kreeg heeft na een week nog niets uitgehaald. Iedere avond koude rillingen. De morgen van mijn laatste pillen heb ik nog steeds 38 gr. verhoging. Wat als ze op zijn? Gelukkig is bellen met Isala erg laagdrempelig. Omdat de antibiotica geen invloed had op de koorts, denken ze daar dat ik hoogstwaarschijnlijk ergens een virus heb opgedaan en 'k krijg het advies om direct te bellen als de koorts oploopt. Diezelfde avond blijven de koude rillingen uit en heb ik 37.5 en de volgende morgen kan de vlag uit 37.2 ! Voel me ook een stuk energieker.Door de loperamide die ik op aanraden van het ziekenhuis nam tegen de diarree, raakte ik ook nog verstopt en moest toen daar weer iets voor nemen. Het klinkt misschien raar maar wat kun je dan blij zijn als je na een week weer normaal naar het toilet kunt. Heb ik het virus opgedaan bij het Kruitvat? Heel goed mogelijk, want zoveel contacten heb ik en niet op dit moment. Vorige week begon mijn haar uit te vallen, kammen vol. Daar ging al een poosje haarpijn aan voor af, een voorbode! Een liedje schiet mij te binnen. “Zelfs al je haren zijn geteld” en 'k schiet in de lach. Wordt daarboven nu ijverig geteld? Ach… wat onbelangrijk! Het weten dat je als mens ten diepste gekend wordt en dat je er mag zijn, is wat mij betreft dé essentie van het verhaal. Vrijdag middag ging het laatste restje eraf. Nee, niet leuk maar 'k troost me met de gedachte dat het over een paar maandjes vanzelf weer zal groeien en wie weet wat voor mooie haardos ik terug krijg. Voorlopig doe ik het met een pruik… 't voelt nog wel onwennig hoor, maar de reacties zijn erg positief.'k Kreeg een boekje te lezen waarin een Remonstrantse predikante haar laatste maanden beschrijft. De rust waarmee zij alles onder ogen kan zien, komt me bekend voor. Dat er bij de mensen om haar heen niet altijd begrip was voor haar houding, laat een reactie van een gemeentelid zien; we hebben toch een beetje het 'lege-handen-gevoel'!

'Toen begreep ik', schrijft ze, 'hoe die rust van mij anderen met een naar gevoel kan opzadelen (het-lege-handen-gevoel). Dat had ik niet door en voelde me gedwongen mijzelf te verantwoorden.

Hoe kan ik voorkomen dat betrokken mensen om mij heen dat lege-handen-gevoel krijgen? Zoals ik op mijn eigen manier omga met deze periode in mijn leven, zo mag iedereen op zijn/haar manier een 'eindje meelopen', hoe je dat invult maakt niet uit. Het is sowieso kostbaar te ervaren als er meegeleefd wordt. Het zijn de kleine dingen die het doen...Het was fijn een paar 'normale' dagen te hebben, eindje lopen/fietsen, 'n bezoekje en toch zelf maar even in alle vroegte naar de supermarkt. Het is genieten geblazen, gewoon lekker weer wat buiten kunnen zijn! Even de zon voelen (met factor 50), de wind door je haren, nou ja haren…. Haha! Vanmorgen was ik al weer bijtijds in het ziekenhuis voor bloedprikken, de bloedwaardes hadden zich mooi hersteld. De arts/verpleegkundige was zeer tevreden en dat was fijn om te horen! 'k Ben klaar voor de tweede shot.Warme groet, Hennie