Heftig!

Op zondagmorgen sta ik klaar om met de meisjes naar de kerk te gaan, telefoon! Een huilende Quinter; “Hennie my mum is dead!” Oh wat erg! 'k Ben amper bekomen van de dag ervoor en nu dit! 'k Beloof na kerktijd te bellen.
Zaterdagmiddag belde Zacharia: “Hennie loop naar Nyabondo High School, ik kom je tegemoet, we hebben een speciale dienst van onze kerk” Samen lopen we langs een wir war van weggetjes “Wij geloven in wonderen, vandaar de naam Evangelical Miracle Church.” In de twintig minuten durende wandeling hoor ik zijn levensverhaal. Drank en vrouwen!
“Door een wonder is mijn leven verandert.” vertelt hij. 'k Ken hem al twaalf jaar als een sympathieke vent en een prima collega voor de mannen in de workshop. Op Outreach doet hij gezellig mee met de geintjes, maar zodra ze het op een drinken zetten houdt hij zich afzijdig. 'k Kan hem dan ook moeilijk voorstellen in zijn 'oude leven'. Zijn kerk doet mij denken aan een 'Gereformeerde Gemeente'. Mannen in een pak, vrouwen lange rokken, geen vlechtjes in het haar maar een hoofddoek om en geen sieraden. 'k Probeer tevergeefs de rok van mijn jurkje over mijn blote knieën te trekken. De dienst wordt gehouden onder partytenten. Mannen aan de ene kant, vrouwen aan de andere. Alles wordt in het Engels vertaald. Zoals gebruikelijk hier wordt ik gevraagd mij voor te stellen en iets van mijzelf te vertellen. Omdat ik vroeger dmv gebed van het roken af ben gekomen en dat nog altijd als een 'miracle' beschouw, vertel ik daar iets over. God krijgt spontaan een applaus! Verschillende getuigenissen en een preek volgen. In de tent stijgt de spanning, buiten daalt de temperatuur. Het is gaan regenen en 'k ben mijn sjaal vergeten brrr… Door het lawaai van de opzwepende preek ontgaat mij de Engelse tekst, iedereen valt op de knieën. Stoelen worden verwijdert als een jonge vrouw zich laat vallen en over de grond rolt. Geschokt kijk ik toe. 'k Wil wel weg maar aan de mannenkant staat een biddende Zacharia. Uiteindelijk blijft de vrouw uitgeput liggen en verstomd het bidden. Zach komt mijn kant op, voor ik vertrek moet ik eerst nog met de vrouwengroep kennismaken. Eén voordeel, het is lekker warm binnen en 'k kom weer op temperatuur. Terug op de piki piki zit ik warm bekneld tussen de driver en Zach. “Tot maandag Zach, we praten er nog over”. Nu eerst even bijkomen, denk ik bij mezelf.

Met dit alles nog in mijn achterhoofd, kreeg ik zondagmorgen het telefoontje van Quinter. Haar leventje staat opeens op z'n kop. Ze is wees en opgevoed door een tante die voor haar als een moeder was. Hoe nu verder? Alle zekerheden zijn onder haar voeten weggemaaid! Ze vraagt mij voor haar te bidden. Ze is bang voor wat ze na de begrafenis te horen krijgt. De familie zal een beslissing over haar leven nemen en daar zal ze het mee moeten doen. Een aangeslagen Quinter komt mij tegemoet als ik vrijdagmorgen arriveer voor de begrafenis. Het is dan al behoorlijk druk en van een praatje met haar alleen komt niets. Het contrast met Judy's begrafenis is groot. Hier veel mensen, veel partytenten, de naaste familie herken je aan hun zwarte t-shirts met een print van tante. Een fotograaf loopt rond evenals twee bewakers met geweren. 'k Krijg een stoel naast twee zussen die bij de kist zitten. Eén van hen, de tweelingzus van auntie Rose heb ik vorig jaar ontmoet. De foto van de twee zussen met mij staat afgedrukt in het blad met de geschiedenis en foto's van tante. Alsof ik familie ben krijg ook ik veel handen te schudden. Het is een emotioneel komen en gaan van mensen die de overledene nog even willen zien. Gehuil, gejammer, er wordt gebeden en de geloofsgenoten van aunti Rose van de Zevende Dags Adventisten staan rond de kist liederen te zingen. Voordat de speeches beginnen is er een lunch die verzorgt wordt door een cateringbedrijf ipv buurtjes zoals hier veel gebeurt. Voor mijn gevoel hangt Quinter er een beetje bij, een enkeling heeft speciale aandacht voor haar, terwijl zij wel degene was die al die jaren met tante heeft samengewoond. Het overlijden van 'haar mum' heeft enorme impact op haar. Of de dochter van tante en de rest van de familie dit ook zo ziet? Ik betwijfel het! Als ik afscheid neem spreken we af om volgende week elkaar nog even te zien en bij te praten. We hopen en bidden dat bij de beslissingen die de familie heeft te nemen, het welzijn van Quinter centraal staat.

Straks even naar het winkeltje van Mirjam voor wat boodschapjes en even kijken hoe het daar gaat. De zwangerschap verloopt niet goed. Na wat bezoekjes aan een arts en medicijnen slikken staat er nu een afspraak gepland met een gynaecoloog. Zorgelijk! Niet alles is vrolijkheid!