Het coronavirus

Mogelijk 'n laatste verslagje uit Nyabondo, maar niets is zeker haha…

Madam Ruby is voor een lang weekeind naar haar familie en de leerlingen van de naaiklas moeten zich maar vermaken. 'k Zit er om wat tasjes af te maken. “Hennie, you are our teacher now!” weet Felix te vertellen. “Okay, vinden jullie het leuk als ik jullie leer hoe je van kleine stukjes stof een tasje kunt naaien?” vraag ik. Alle vijf zijn gelijk enthousiast. Eigenlijk was ik van plan om naar Kisumu te gaan voor wat spulletjes, maar dit is natuurlijk een mooie gelegenheid om iets anders met ze te doen. Eigenlijk heel simpel, je hebt een vierkant lapje en daaromheen naai je reepjes. Er is en hele doos vol en ze hebben het voor het uitzoeken. Dat alleen al is een feestje voor ze. Merita heeft niet het niveau dat ze dit kan, maar 'k heb een leuk stofje en samen maken we iets leuks voor haar. Zij trapt de naaimachine en ik haal de stof onder het voetje door. Zo heeft ze toch het idee dat zij het zelf naait. Elsa en Eunice hebben de slag al snel te pakken, Felix en Georgina moeten echt begeleidt worden en soms moeten ze iets uithalen. 'k Krijg van hen de bijnaam “madam Puller”. We lachen er smakelijk om! Voor mij een ontzettend leuk intermezzo! Helaas konden we ze niet afmaken, de leerlingen gaan naar huis ivm corona virus.
Nu ik de weekends niet meer naar de school hoef voor de computerlessen wip ik er zo af en toe doordeweeks even binnen. Altijd erg leuk temeer omdat er wat leerlingen zijn die eerst hier op het centrum werden opgevangen en van hieruit zijn ze doorgestroomd naar de school.
Eén van hen is Duncan, met zijn 'verkreukelde' lichaampje zit hij in de schoolbank. Toen hij hier was had ik een zwak voor hem, verstandelijk is hij normaal en zit nu in groep vier. Zelden zie je hem lachen, soms denk ik dat zijn lijfje hem zodanig in de weg zit dat het lachen hem is vergaan, ook vanwege mogelijke pijn, maar wat mooi dat hij gewoon naar school kan!
Het afgelopen jaar zijn er wat nieuwe klaslokalen bijgekomen voor het speciale onderwijs. Twee ervan zijn door dezelfde stichting voor gehandicapten gefinancierd die ook de nieuwe ziekenzaal op het centrum hebben gebouwd. Maandag de officiële opening en inzegening en prompt werd ik uitgenodigd om daar bij aanwezig te zijn. Zo rijgen de gebeurtenissen hier zich aaneen en vliegt mijn tijd hier voorbij.
Zondag is de situatie opeens anders. Elisha van de school betwijfeld of het feest van de opening wel doorgaat ivm het coronavirus. Even later hoor ik van de 3 stagieres die hier via Windesheim zijn dat ze maandag terug moeten naar Nederland. Na contact met mijn kinderen neem ik ook het besluit om mijn vlucht om te boeken naar a.s. woensdag vóórdat alles op slot gaat. Breekt het virus hier los dan is er geen houden aan, daarbij wordt ik liever ziek in Nederland dan hier en 'k zit met m'n 74 jr toch wel in een risicogroep!
Om het zo safe mogelijk te laten verlopen, boek ik Kisumu – Nairobi, normaal een heerlijke busrit maar nu maar even niet. Geboekt en betaald maar… geen reispapieren! Maandagmiddag stelt zr. Ludovena voor om dan maar naar het kantoor van Kenyan Airways te gaan in Kisumu. Geweldig hoe er meegeleefd en gedacht wordt. Aan het einde van de middag is alles rond, maar nu weer wachten op Jim de chauffeur. Opnieuw schiet het spelletje UNO er bij in en we moeten ons neerleggen bij de stand van nu; Felix nr. 1, Edwin, Benedict en ik staan alle drie op een tweede plek. Toch een leuk einde van een paar maanden UNO spel. Eén echte winnaar en geen verliezers, mooier kan eigenlijk niet.

En nu staat het afscheid voor de deur. “Geen party? Vraagt een meisje. “Nee helaas, “God willing” (zoals ze hier zeggen) kunnen we dat in november doen voor dat jullie met kerstvakantie gaat.” Dat lijkt een prima oplossing. “I will cry Wednesday!”zegt Laureen, de anderen knikken eenstemmig. Bij mij schiet een brok in de keel en 'k moet een paar keer slikken.
Tot op heden is het onzeker of ik terug kan woensdagavond. Mijn instapkaart voor Kisumu- Nairobi heb ik binnen. Nu nog even afwachten op Nairobi- Amsterdam. 'k Houd jullie op de hoogte!
Vanmorgen bij de ochtendwijding veel liedjes met Asante en Erokamano (Dank aan God).
Veel kunnen doen in allerlei opzichten! Veel gegeven maar misschien nog wel meer ontvangen! Al met al voel ik mij een gezegend mens! Asante en Erokamano daar bedank ik ook de leerlingen mee, het was goed! Warme groet Hennie