Grenzen en traktaties...

Het was goed om er even uit te zijn. Nu met frisse moed in de hitte bezig voor de kerst, zonder kou en kaarslicht. Wat overblijft is de Kern, vrede in jezelf en vandaar uit naar elkaar. Niet altijd eenvoudig! Het hotelletje aan het water was helaas slechts twee nachten beschikbaar, maar het was genieten. 's Avonds aan het water eten, met een kikkerconcert. Links startte een groep met gekwaak en een groep rechts probeerde daar bovenuit te komen. Dan hield het abrupt op om mij een paar minuten later opnieuw te trakteren op hun gezang. Bijzonder en ontroerend mooi! Daarna nog een nachtje 15 km zuidelijker naar mijn favoriete hotelletje in Kpong met gegarandeerd een warme douche, de eerste sinds mijn verblijf hier, heerlijk! Een traktatie was ook 's avonds de kip. Na alle prima gerechten in House of Hope met gedroogde vis of ei was dit een welkome afwisseling!

Zaterdags hadden de drie grote meisjes geen school en heb ik eindelijk de gelegenheid om naast de nieuwe rokjes wat andere spulletjes uit te delen. Eén van de meisjes is niet te spreken,haar rokje had mij al veel werk gegeven en nu wilde ze nog meer aanpassingen waar ik geen zin in had. Er zijn grenzen, het was genoeg. Gefrustreerd en chagrijnig loopt ze rond. 'k Snap haar teleurstelling wel, het moet even betijen, evenals mijn eigen teleurstelling over haar houding.
Nu de hammatan is begonnen, is het overdag zinderend heet, maar 's avonds en 's nachts koelt het heerlijk af. Van 30 naar 20 graden is voor ons blanken niet zo'n probleem, maar voor de mensen hier is het bepaald koud. Vandaar dat ik voor alle meisjes een warm fleece vest of trui meebracht. Daarnaast waren er nog wat shirtjes, slippers en twee jurkjes uit te delen. Met een arm vol 'nieuwe' spullen verdwijnen ze tevreden naar hun slaapzaal. Voor de jongens had ik niet erg veel deze keer, zij zijn volgend jaar aan de beurt en dan hoop ik iets warms en wat extra's voor hen mee te nemen. Blij was iedereen wel met een kleinigheid zoals een pen, meetlatje, tasje of een speeltje, net Sinterklaas!
Voor Happy die samen met haar vader Peter de 'watchman' en de drie jongens uit Wasa Wasa in het huurhuisje woont, had ik ook een rokje gemaakt. Bij gebrek aan een shirtje loop ik op de markt te scharrelen. Uit een stapel tweedehands kleding vis ik een wit t-shirtje. Als ik wil betalen vraagt de 'beste' man vijf cedi, iedereen betaald één cedi en ik vijf? 'k Gooi het shirtje weer op de hoop en zonder de man nog een blik waardig te keuren loop ik weg! Hier kan ik erg slecht tegen, het druist in tegen al mijn gevoel van rechtvaardigheid.

Zondagmorgen is de dienst weer in Ewe-taal, 'k ga daarom met de kinderen naar het Engelstalig zondagsschooltje onder de mangoboom. De juf komt niet opdagen en de House of Hope kinderen bombarderen mij tot zondagsschooljuf. Daar zit je dan met zo'n dertig kinderen die je een uur lang onvoorbereid moet bezighouden. Een verhaaltje, wat nieuwe liedjes en ach dan valt het ook wel weer mee. Teruglopend vragen de kinderen “Hennie welk spel doen we vanmiddag?” De laatste jaren is het zondagmiddagspel een traditie geworden. Waterballonnen, snoep happen uit een bak water, het maakt niet uit, alles is prachtig! “Wat denken jullie van geblinddoekt snoephappen?” Er gaat een gejuich op. Zodra de zon tegen vier uur wat is gezakt hebben we nog een vrolijk uurtje. Op Jonathan na, hij gedraagt zich zo irritant dat het spel, het snoepje en de biscuitjes voor de winnaar aan zijn neus voorbij gaan. Er zijn grenzen!

Vrijdag stond ik al om 7:15 bij het hotel te wachten op een passerende taxi. Een nadeel van deze plek is dat je er zo moeilijk wegkomt. Deze keer heb ik mazzel. Nauwelijks sta ik daar of een luxe auto stopt. “Stap maar in, we zetten je af in Kpong bij het trotrostation.” Wow! De hoop dat 's morgens vroeg het busje richting Hohoe sneller vol zou zitten dan 's middags, verdwijnt als sneeuw voor de zon. Pas twee uur later stapt de laatste passagier in. Gelukkig valt er genoeg te zien. Een handelaar heeft een oude buggy opgescharreld en rijdt met zijn koopwaar rond. Vrouwen met eten of drinken op hun hoofd gaan de trotro's bij langs in de hoop iets te verkopen en een vrouw met in de ene hand de bijbel en de andere een megafoon komt naast me staan en vertelt me; “Je bent geen zondaar, je bent gerechtvaardigd...” Zo…! Ik knik haar vriendelijk toe, waarna ze andere reizigers trakteert op deze waarheid. In HoH wordt ik met open armen ontvangen, vanwege 'Farmersday' is er geen school en al teutend wordt ik door een stel naar mijn kamer gebracht. Als ik een zak appels tevoorschijn tover, kan hun weekeind al niet meer stuk, een appel... een echte traktatie hier! Sommigen bewaren hem nog even voor de volgende dag. Voor hen is alleen het ruiken aan de appel al een feest! 's Avonds ligt het hele stel harmonieus in mijn kamer te kleuren en trakteren ze mij op hún gezang!