Vijf voor twaalf....

Het is dinsdagmorgen 9 uur. Al het personeel van het centrum zit in de fysio-ruimte. Twee verpleegkundigen geven een lezing over het corona-virus. 'k Ga er maar even bij zitten, we zouden 9 uur vertrekken maar het wachten is weer eens op Jim. Gisteravond heeft het geplensd en dan weet je dat de weg ontzettend slecht is en het niet ondenkbaar dat we stranden vanwege auto's die niet uit de modder kunnen komen of wijzelf. Half tien is het dan zo ver. Van heel veel had ik al afscheid genomen maar nu iedereen zo bij elkaar zit, steek ik ten afscheid mijn handen de lucht in “For all of you a big hug, stay healthy and I hope te see you in november! God willing!” Tachtig handen zwaaien me vrolijk uit! Toch wel raar zo hals over kop weg!

Op het slechtste deel van de weg rijdt een auto voor ons, hij glibbert meer dan dat hij rijdt, alsof er een dik pak sneeuw ligt, maar dan bruin. Een eng gezicht, wielen die ronddraaien zonder grip, ook de onze voel ik glijden. De piki piki's drivers hebben hun voeten aan de grond en gaan stapvoets de berg op en af. Een bizarre vertoning! Grote opluchting als we de grote weg bereiken “God, thank You!” verzucht zr. Luduvena “Let's thank Jim too!”vul ik aan. Eén van de andere zusters die meerijdt schiet in de lach, ze ziet de humor er wel van in.

Gisteren de hele dag geen stroom, mijn instapkaarten in m'n laptop popelden om uitgedraaid te worden. “We wait for Jim, he will put on the generator” vertelt Ludovena. Dat was lang wachten, uiteindelijk ging ik mijn bed in. Half elf hoor ik een auto en ja hoor de generator en 'k vlieg mijn bed uit, kleren weer aan en met de instapkaarten op een usb-stick vlieg ik naar buiten. Sister heeft Edwin uit z'n bed gebeld, arme Edwin hij was net in slaap, maar sister's wil is wet, er moet geprint worden. Gelukkig gaat dit zonder problemen en dik elf uur is alles klaar. “Sorry Edwin!” “Oh no I am happy for you you have your boardingpasses!” en met een vrolijke armzwaai rijdt hij met z'n karretje de slaapzaal op. Van onschatbare waarde om zo'n vriend hier te hebben!

De meeste kinderen zijn al opgehaald voor een gedwongen lange paasvakantie. Veel groten trots met hun mooie fleurige tasjes om de nek. 'n Mooi gezicht!
Om 3 uur was ik al in Nairobi, de avondvlucht ging niet meer en 'k vul mijn tijd met eten, lezen en dan toch nog maar een verslagje! Vanmorgen een appje van dochter Karin “Mam wat heb jij een mazzel alle andere vluchten van de komende dagen zijn geannuleerd.” 'k Heb dus echt de laatste mogelijkheid om thuis te komen. Hoe het daar zal zijn? Een beetje vreemd waarschijnlijk. 'k Denk dat ik de komende weken voor alle zekerheid in een zelfopgelegde quarantaine ga. Geen opgave hoor, hopelijk is het goed weer zodat ik aan de 2de vernieuwingsfase van mijn tuin kan beginnen.
Altijd een goede remedie om de gebeurtenissen en ervaringen te verwerken en af te sluiten. Het waren deze keer al met al wel heel bewogen maanden, maar ook heel rijk!

Bij de grote meisjes was na het overlijden van Judy een soort 'strijd' gaande. Judy had de touwtjes in de handen en liep het gesmeerd, nu was er af en toe toch wrijving en gemopper onderling. Een aantal meisjes wilden het nu voor het zeggen hebben. Gelukkig ging het de laatste twee weken wat gezelliger en was er toch ook weer plezier onderling.

Lieve mensen, heel hartelijk dank voor jullie meeleven en hopelijk zien en horen we elkaar binnenkort weer. Vijf voor twaalf (hoe symbolisch) kom ik jullie kant weer op. Het schijnt echt de laatste vlucht richting Europa te zijn!
Warme groetjes Hennie